Jakubczyk: Ósmego czy dziewiątego? Kogo to obchodzi…
24 kwietnia bieżącego roku [2015], Sejm Rzeczypospolitej przyjął ustawę uchwalającą dzień 8 maja Narodowym Dniem Zwycięstwa. Nowa ustawa uwolniła tym samym Sarmatów od haniebnego Święta Zwycięstwa i Wolności, które dzięki towarzyszowi Bierutowi ‘dumnie obchodziliśmy’ 9 maja od 1945 roku.
Powyższa decyzja wywołała mieszane reakcje. Polacy z prawa i lewa, ku mojemu zdziwieniu, licytują się odnośnie wyboru samej daty, a przecież każdemu ćwierć-inteligentowi wiadomo, że generałowie Alfred Jodl, Oxenius i admirał Hans-Georg von Friedeburg podpisali bezwarunkową kapitulację 8 maja 1945 roku w Reims, natomiast berlińska powtórka z rozrywki [9 maja] była tylko i wyłącznie zabiegiem sojuszniczym [sic!] w celu zaspokojenia ego ‘gruzińskiego wariata ze stali’.
Kwestia samej daty jest zatem bardzo prosta do rozwiązania, jakkolwiek ranga wydarzenia posiada też dwa, znacznie głębsze, wymiary. Pierwszym z nich jest wymiar ‘podwórkowy’ tzn. traktujący o Polakach i Rzeczypospolitej jako podmiotach bytu państwowego.
Drugi wymiar jest znacznie ważniejszy – odwołuje się bowiem do stanu duchowego Okcydentu, dla celu tych krótkich rozważań nazwijmy go – uniwersalnym.
Podwórkowo rzecz biorąc, 8 maja 1945 roku powinien być zapamiętany przez Polaków jako dzień, w którym jeden z ich agresorów wrześniowych [‘39] został pobity przez drugiego [wspieranego przez dezerterów armii polskiej] przy współudziale naszych wrześniowych sojuszników [sic!] i Amerykanów – i tyle.
Czy myśmy tę wojnę wygrali? Zapomnijmy na moment o geografii i o tym, co z tym związane, tj. stratach materiału ludzkiego i ubytkach natury gospodarczej. Spójrzmy raczej na zagładę klas wyższych, inteligencji, profesury, ex cetera, które przyniósł nam drugi akt Wielkiej Wojny [1914-1945], na ‘wyrównanie’ w dół i schamienie, jakiemu zostaliśmy poddani po jej zakończeniu i które odbija się na nas po dziś dzień. Wszystko to za morze przelanej krwi na wszystkich frontach i w każdym zakamarku świata, za możność wbicia biało – karmazynowej flagi na Reichstagu. Jednak najzabawniejszym z tego całego galimatiasu wydaje się argument podkreślający polsko – rosyjskie braterstwo broni, które 9 maja uwypukla. Z tego co rozumiem, Rosja przestała istnieć w konsekwencji rewolucji bolszewickiej. Koniec II WŚ i konferencja Jałtańska były dla Rosjan oficjalnym potwierdzeniem akceptacji Zachodu dla okupacji kraju carów przez czerwony motłoch – kraju który dopiero teraz próbuje sie odrodzić i nie da się uciec od faktu że naród ten ucierpiał dotkliwie kiedy weźmiemy pod uwagę przywiązanie jego elit do spadku post-sowieckiego w tej samej mierze co imperialnego.
Czy Polacy w roli zwycięzców piszących historię mogą cieszyć się polskimi obozami zagłady i zapominać o ludobójstwie na Wołyniu? Żałosne.
W sensie uniwersalnym porażka owego ‘zwycięstwa’ jako symbolu jest znacznie bardziej przytłaczająca.
Jakkolwiek zamiarem, z resztą wdrożonym bez skrupułów w życie, aktu pierwszego [1914-18] Wielkiej Wojny było doszczętne zniszczenie tego, co jeszcze pozostało z epoki Średniowiecza, tym samym obracając w pył cały europejski dorobek cywilizacyjny, tak akt drugi [1939-45] był ostatecznym przypieczętowaniem owego novus ordo między innymi przez kompletne przetasowanie granic, podział stref wpływu i wymiany elit rządzących w ten sposób aby pozbyć się jakichkolwiek ‘reliktów’ – pamiętajacych jeszcze normalny świat.
Jakie to wszystko przyniosło skutki? Proszę się rozejrzeć dookoła.
Dzień Zwycięstwa……kogo?
Arkadiusz Jakubczyk
Kategoria: Arkadiusz Jakubczyk, Historia, Myśl, Publicystyka
"[wspieranego przez dezerterów armii polskiej] " – właściwie ten fragment powinnien skłonić człowieka myślącego do zaniechania dalszej lektury tekstu Autora, ale ja się przełamałem i dobrnąłem do końca. Zadam więc pytanie/-nia o dziejową odpowiedzialność za praprzyczyny walki i konsekwencje "zwycięstwa": jakie w tym epizodzie historii role odegrały owe sławne "klasy wyższe, inteligencja, profesura, ex cetera"? Kto serią zaniechań, zadufanem, irracjonalną wiarą we własną predystynacje do bycia "elitą" w kraju chłopstwa, oderwaną od realiów nostalgią za tym, co od końca wieku XVIII skazane zostało na unicestwienie, doprowadził do wspomnianego "schamienia", ergo: samozagłady? Czy było to jakiś wschodni, wypuszczony z czeluści, wszechwładny wobec prostaczków czerwony daimonion? A może jednak antenaci – rządzący, skupiający narodowe bogactwo, najlepiej wykształceni, roszczący sobie prawo do narodowej narracji, "strażnicy tradycji" – tych, co to dziś podnoszą dumnie głowę wspominając z utęsknieniem resztek "normalności"? "Normalności" – czego widzieć współcześni już nie chcą – nieobronionej w swoim czasie przez ich przodków, którzy w dużej części wybyli różnymi szlakami na Zachód by móc pisać i lamentować na kryzysem cywilizacji, na fałszywym obrazem "zwycięstwa" itp., zostawiając masy na łaskę politruków wyznania wiadomego. I na tym zasadza się problem, bo prostaczków, którzy w '45 uniknęli biologicznej eksterminacji, jako niższa rasa, oraz ich "schamiałych" wnuków, dylemat "kogo zwycięstwo?", opisany przez Autora, niespecjalnie zajmował / zajmuje…
"[wspieranego przez dezerterów armii polskiej] " – właściwie ten fragment powinnien skłonić człowieka myślącego do zaniechania dalszej lektury tekstu Autora, ale ja się przełamałem i dobrnąłem do końca. Zadam więc pytanie/-nia o dziejową odpowiedzialność za praprzyczyny walki i konsekwencje "zwycięstwa": jakie w tym epizodzie historii role odegrały owe sławne "klasy wyższe, inteligencja, profesura, ex cetera"? Kto serią zaniechań, zadufanem, irracjonalną wiarą we własną predystynacje do bycia "elitą" w kraju chłopstwa, oderwaną od realiów nostalgią za tym, co od końca wieku XVIII skazane zostało na unicestwienie, doprowadził do wspomnianego "schamienia", ergo: samozagłady? Czy było to jakiś wschodni, wypuszczony z czeluści, wszechwładny wobec prostaczków czerwony daimonion? A może jednak antenaci – rządzący, skupiający narodowe bogactwo, najlepiej wykształceni, roszczący sobie prawo do narodowej narracji, "strażnicy tradycji" – tych, co to dziś podnoszą dumnie głowę wspominając z utęsknieniem resztek "normalności"? "Normalności" – czego widzieć współcześni już nie chcą – nieobronionej w swoim czasie przez ich przodków, którzy w dużej części wybyli różnymi szlakami na Zachód by móc pisać i lamentować na kryzysem cywilizacji, na fałszywym obrazem "zwycięstwa" itp., zostawiając masy na łaskę politruków wyznania wiadomego. I na tym zasadza się problem, bo prostaczków, którzy w '45 uniknęli biologicznej eksterminacji, jako niższa rasa, oraz ich "schamiałych" wnuków, dylemat "kogo zwycięstwo?", opisany przez Autora, niespecjalnie zajmował / zajmuje…
Dziękuję szanownemu Panu [czy 'panowie’ skończyli się przed wojną?] za uwagi i przebrnięcie przez mój tekst. Nie ma co ukrywać faktu że nasze światopoglądy różnią się diametralnie a więc nie będę próbował do niczego Pana przekonywać. Co do żołnierzy tzw. Ludowego Wojska Polskiego to byli oni albo dezerterami – ponieważ nie uznawali zwierzchnictwa polskiego [jedynego i legalnego] rządu na uchodźstwie w Londynie w dodatku w czerwcu 1943 Wódz Naczelny i premier Rzeczpospolitej generał Władysław Sikorski uznał wojsko Zygmunta Berlinga za polską dywizję komunistyczną, o charakterze dywersyjnym, samego jego twórcę za zdrajcę, który zdezerterował z Wojska Polskiego – albo polskimi komunistami (ciężko mi określić która z tych opcji jest w swej istocie bardziej ubliżająca).
Dziękuję szanownemu Panu [czy 'panowie’ skończyli się przed wojną?] za uwagi i przebrnięcie przez mój tekst. Nie ma co ukrywać faktu że nasze światopoglądy różnią się diametralnie a więc nie będę próbował do niczego Pana przekonywać. Co do żołnierzy tzw. Ludowego Wojska Polskiego to byli oni albo dezerterami – ponieważ nie uznawali zwierzchnictwa polskiego [jedynego i legalnego] rządu na uchodźstwie w Londynie w dodatku w czerwcu 1943 Wódz Naczelny i premier Rzeczpospolitej generał Władysław Sikorski uznał wojsko Zygmunta Berlinga za polską dywizję komunistyczną, o charakterze dywersyjnym, samego jego twórcę za zdrajcę, który zdezerterował z Wojska Polskiego – albo polskimi komunistami (ciężko mi określić która z tych opcji jest w swej istocie bardziej ubliżająca).