Falarica: Wizja Boga w chrześcijaństwie a kaprysy Allaha

Prawdopodobnie spotkaliśmy się ze stwierdzeniem, że chrześcijanie i muzułmanie wierzą w tego samego Boga. Warto więc przeanalizować niektóre fragmenty Koranu, Pisma Świętego oraz nauczania Kościoła, aby przekonać się, czy jest tak w rzeczywistości.

W surze 2,106 czytamy: „Kiedy znosimy jakiś znak, albo skazujemy go na zapomnienie, przynosimy lepszy od niego lub jemu podobny. Czyż ty nie wiesz, że Allah jest nad każdą rzeczą wszechwładny?”.
T

en krótki werset dostarcza istotnych informacji na temat Allaha – mianowicie, unieważnia on swoją działalność wobec stworzeń; ponadto swoją wszechwładność wykorzystuje w sposób irracjonalny i nieprzewidziany dla nikogo, kierując się wyłącznie własnym kaprysem.

Muzułmanie wielokrotnie zapewniają o tym, że miłosierdzie stanowi najwspanialszy przymiot Allaha. Potwierdzenie miałby stanowić fakt, iż wszystkie rozdziały koraniczne rozpoczynają się od wezwania "W imię Boga Miłosiernego, Litościwego". Należy jednak pamiętać o tym, iż jedyny wyjątek stanowi sura 9, składająca się właściwie w całości z kierowanych wprost wezwań do mordowania nie-muzułmanów. Zdaniem Ibn Salamy (zm. 1020) werset piąty wspomnianego rozdziału, nazywany "wersetem miecza", unieważnia około 124 bardziej pokojowych wersetów mekkańskich. To samo dotyczy tekstów mówiących o przymusowym nawróceniu¹.Jako nie-muzułmanie musimy bowiem wiedzieć, iż jedną z cech Allaha jest zamiłowanie do anulowania tego, co uprzednio stwierdził lub wykonał ("Allah ściera to, co chce, i utwierdza (…)”².

Spośród wielu tekstów koranicznych dostarczających wiedzy na temat Allaha, warto zwrócić uwagę m.in. na następujące:

1. „Zaprawdę, obłudnicy starają się oszukać Boga, lecz to On jest Tym, który ich zmyli. (…)”³.

Na podstawie kilku wersetów widać wyraźnie, że bóg islamu daje się poznać jako ten, który traktuje ludzi jak marionetki i wręcz lubuje się w zadawaniu im cierpienia oraz w oglądaniu ich upadków.

Jeden z przykładów kapryśności boga islamu stanowi koraniczny zapis o tym, iż wielu ludzi zostało stworzonych jedynie po to, by zostać potępionymi. Muzułmanie wierzą, że Koran stanowi dosłowny zapis słów Allaha; oto, co mówi on sam o sobie: „Stworzyliśmy dla Gehenny wielu spośród dżinnów i ludzi; oni mają serca, którymi nie pojmują; oni mają oczy, którymi nie widzą; (…) Oni są podobni do bydła, a nawet jeszcze bardziej zabłąkani!” (sura 7,179).

W wersecie 31 sury 76 znajdujemy kolejny dowód na to, iż podstawą działania Allaha względem ludzi (i wszelkich innych stworzeń) jest wyłącznie jego kaprys: „On wprowadza kogo chce, do swego miłosierdzia”. Ktoś mógłby stwierdzić, że w chrześcijaństwie sytuacja wygląda podobnie, gdyż Bóg również kieruje się własną wolą. Należy jednak porównywać całościową wizję Boga obecną w obu religiach. W Piśmie Świętym nie znajduje się ani jeden tekst ukazujący irracjonalny i kapryśny sposób postępowania Trójcy Przenajświętszej wobec stworzeń.

Nawet po przyjęciu islamu i wypełnianiu codziennego życia dobrymi uczynkami człowiek nie ma pewności dostania się do raju: „Lecz ten, kto się nawrócił, uwierzył i czynił dobro, być może, znajdzie się wśród szczęśliwych”⁶. Nawet, gdy muzułmanin przez całe życie starał się żyć zgodnie z nakazami swojej religii, nie ma on gwarancji otrzymania nagrody; co więcej, żyje z myślą, że Allah traktuje go jako marionetkę. W takiej sytuacji rzecz jasna nie ma miejsca na wypełnionej miłością relację pomiędzy Stwórcą a stworzeniem – co stanowi kolejną różnicę pomiędzy chrześcijaństwem a islamem.

Warto zwrócić również uwagę na fakt, że w Koranie sam bóg islamu mówi wprost o tym, iż pragnie zła – również dla swoich wyznawców:

1. „Ktokolwiek uchyla się od wspominania Miłosiernego, jemu wyznaczamy szatana, który staje się jego towarzyszem”⁷.

2. „(…) A kiedy Bóg chce jakiegoś zła dla ludzi, to nie ma możliwości odwrócenia tego i nie ma dla nich opiekuna poza Nim”⁸.

Allah nie tylko postępuje względem ludzi kierując się wyłącznie własnym kaprysem, lecz wręcz nakazuje szatanowi, aby im towarzyszył. Oczywistym jest fakt, iż w takiej sytuacji nie ma miejsca na miłość, czy zaufanie względem Stwórcy, natomiast relację z nim przepełnia posłuszeństwo oparte na strachu, jak również stałe poczucie niepewności.

Jak już zostało wspomniane, tekst koraniczny wielokrotnie wspomina o miłosierdziu boga islamu. W wersecie 56 sury 12 Allah mówi o sobie: „My dosięgamy Naszym miłosierdziem tego, kogo chcemy, i nie gubimy nagrody należnej czyniącym dobro”. Problem polega na tym, że nie wiadomo, kto otrzyma ową nagrodę, gdyż – jak wspomniano wcześniej – według islamu ludzkim losem rządzi predestynacja. Co prawda – według wielu hadisów -nagroda przypadnie temu, kto wypełnił swoje życie dobrymi uczynkami, jednak z drugiej strony człowiek, który przez całe życie starał się żyć zgodnie z wolą Allaha, będąc o krok od osiągnięcia raju, na skutek kaprysu boga islamu może zostać potępiony.

Przedstawiona w Piśmie Świętym wizja Boga jawi się jako całkowicie odmienna od tej obecnej w Koranie. W Księdze Liczb czytamy, iż Bóg nie kłamie i nie zmienia zdania (23, 19). Bogu chrześcijaństwa obca jest postawa kapryśności oraz traktowania stworzeń jak marionetki. Co więcej, wiele tekstów biblijnych mówi o niezmiennej wierności Boga – w Starym Testamencie względem narodu wybranego, w Nowym – wobec członków Kościoła. Począwszy od opisanej w Księdze Rodzaju obietnicy zesłania Tego, który zniszczy szatana, Stwórca jawi się jako Bóg wierny. Abraham otrzymał obietnicę potomstwa, ziemi oraz błogosławieństwa, i jak dowiadujemy się z Rdz 12,1-3; 15-16; 21,1-13, wszystkie zostały zrealizowane. Jak stwierdza KKK, Bóg objawiając swoje Imię Mojżeszowi, objawił jednocześnie swoją wierność bez początku, ani końca, obejmującą zarówno przeszłość ("Jestem Bogiem ojca twego" – Wj 3, 6), jak i przyszłość ("Ja będę z tobą" – Wj 3, 12)⁹. Ową wierność wyrażoną w swoim Imieniu Bóg okazuje nawet wówczas, gdy człowiek popada w grzech i tym samym zasługuje na karę. Psalmista i Prorocy przy różnych okazjach wysławiali wierność Boga, a także zapowiadali przyjście Mesjasza – jak wiemy, obietnica ta również została spełniona, w Osobie Jezusa Chrystusa.

Jak stwierdza św. Tomasz z Akwinu, dobroć Boga w żaden sposób nie może ulec osłabieniu. W swoim dziele "Compendium theologiae" pisze on: "Co (…) w czymś jest istotnie, nie może w nim nie być (…). (…) jak nie jest możliwe, aby człowiek nie był człowiekiem, tak nie jest możliwe, aby Bóg nie był doskonale dobry"¹⁰. Tak więc wg. Doktora Anielskiego łaskawość, miłosierdzie są w Bogu czymś niezmiennym i pewnym.

O dobroci, miłości Boga okazywanej względem ludzi prawych, jak i przewrotnych, mówi sam Chrystus w Ewangelii wg św. Mateusza: „(…) Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych”¹¹.

Kolejną różnicę pomiędzy Bogiem chrześcijaństwa a Allahem stanowi fakt, iż o ile działania tego ostatniego pozbawione są rozumności i celowości, o tyle działania Trójcy Przenajświętszej odznaczają się celowością. Jak stwierdza Akwinata, tym celem, do którego Bóg prowadzi całe stworzenie, jest On sam, a więc Jego chwała¹².

Niniejszy tekst otwiera cykl analiz wizji Boga przedstawionej w Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła oraz w Koranie i hadisach.

Falarica

Kategoria: Myśl, Publicystyka, Religia, Społeczeństwo