Sergiusz Piasecki
12 września 1964 roku, zmarł w Penley (Walia), w wieku 63 lat, Sergiusz Piasecki, powieściopisarz, nowelista, publicysta, wywiadowca i żołnierz; urodził się jako nieślubne dziecko zrusyfikowanego szlachcica i białoruskiej wieśniaczki (w domu mówionu wyłącznie po rosyjsku, literackiej polszczyzny nauczył się dopiero w polskim więzieniu); już podczas pobytu w Moskwie nabrał odrazy do bolszewików i zaciągnął się najpierw do oddziałów białoruskich, a później do polskiej Dywizji Litewsko-Białoruskiej i brał udział w obronie Warszawy; po wojnie (w Wilnie) zszedł na drogę przestępczą (szulerka, fałszowanie czeków, produkcja pornografii), jednocześnie nawiązując współpracę z II Oddziałem Sztabu Generalnego; jako wywiadowca wykazywał się szaleńczą odwagą i niesłychanym sprytem, co przyniosło mu awans do stopnia podporucznika; jednocześnie (pojąc kokainą sowieckich oficerów) popadł w narkomanię, co spowodowało wydalenie go ze służby; pod wpływem narkotyków dokonał dwóch napadów rabunkowych z bronią w ręku; schwytany dzięki denuncjacji, został skazany na karę śmierci (przez sąd doraźny), zamienioną w drodze łaski na 15 lat więzienia; większość kary odbywał w najcięższym polskim więzieniu – na Świętym Krzyżu; tam czytał Biblię i zaczął pisać; udało mu się opublikować trzecią powieść – Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy, której międzynarodowy sukces sprawił, że prezydent RP ułaskawił go (w 1937) po licznych petycjach polskich pisarzy, na czele z M. Wańkowiczem; w czasie II wojny światowej został dowódcą oddziału specjalnego wileńskiego ZWZ/AK; przeprowadził wiele brawurowych akcji, jak włamanie do urzedu Gestapo i wyniesienie dokumentów obciążających schwytanego wcześniej działacza AK (Z. Andruszkiewicza) oraz dokumentacji zbrodni katyńskiej, czy zastrzelenie konfidenta, red. Czesława Ancerewicza; odmówił natomiast wykonania bezpodstawnego wyroku na Józefa Mackiewicza; ożenił się w 1942 roku, przechodząc wcześniej z prawosławia na katolicyzm; w 1946 roku udało mu się uciec przed UB i wyjechać na Zachód, gdzie został przyjęty do II Korpusu; żyjąć w niezwykle skromnych warunkach w Anglii, napisał szereg dalszych znakomitych dzieł; jako bezkompromisowy antykomunista, przestrzegał także przed entuzjazmem wobec Byłego poputczika Miłosza; zmarł na raka.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
