Jakubczyk: Stołeczni monarchiści – o nowej inicjatywie
„Katolickiego króla musi koronować katolicki biskup”
prof. Jacek Bartyzel
Nasi koledzy ze środowiska „My Reakcja” zwrócili moją uwagę na nowo zawiązaną monarchistyczną społeczność warszawską – Rojaliści.
Na swoim profilu facebookowym wyraziłem wobec tej inicjatywy dużą dozę sceptytyzmu. Podziwiam samą ideę, aczkolwiek jest ona nafaszerowana ideami, które są kompletnie niezgodne z tradycyjnym monarchizmem. Przesiąknięte myśleniem modernistycznym, w końcowym rozrachunku mogą okazać się dla polskiego monarchizmu szkodliwe. Dlaczego?
Moje rozczarowanie spowodowane jest końcowymi wnioskami powyżej wspomnianego spotkania. Dla przykładu stwierdzenie że „Ściąganie koronowanych głów z zagranicy, do państwa narodowego jakim jest Polska, w większości przypadków to nierealna mrzonka, niemożliwa do zaakceptowania społecznie. Już nie mówiąc o tym, że takowy kandydat musiałby najpierw z jakiegoś powodu chcieć przyjechać do naszego, często odmiennego klimatem kraju i walczyć przez długie lata o zaistnienie w przestrzeni publicznej, oraz przekonanie do siebie jako cudzoziemca Polaków”, pokazuje brak podstawowej wiedzy tematycznej. A co najważniejsze, zakotwiczenie w myśli postrewolucyjnej i brak szacunku dla ukształtowanych i sprawdzonych na przestrzeni wieków „mrzonek” idei, do której społeczeństwo rojalistów warszawskich próbuje się odwoływać. Jedno zdanie jest tutaj wszakże prawdziwe, nasze społeczeństwo nie jest gotowym na powrót króla. Wspominaliśmy o tym już niejednokrotnie. Tak czy inaczej, w swym wymiarze monarcha stoi ponad przyziemnymi podziałami narodowymi. Aprobata tzw. przestrzeni publicznej to także przekład myślenia demoliberalnego na kwestie monarchizmu prawdziwego. Nasz przyszły vicarius Dei, wobec braku rodzimej (polsko—litewskiej) nierozerwalnej ciągłości dynastycznej, pomimo możliwości wyłonienia kandydata z grona potomków rodów książęczych w Polsce (Piastowie), na Litwie (Giedyminowicze) czy na Rusi (Rurykowicze), szukany może być wśród innych europejskich domów królewskich. Nic, z punktu widzenia monarchistycznego, nie stoi temu na przeszkodzie. Opinia publiczna, aprobata ludu jest w tej kwestii nieistotna. Jak pisał na ten temat kol. Matuszewski, monarchizm stanowi „antytezę kompletną otaczającego nas świata demoliberalnego”. Jego fundamentem jest pewność, że wszelka zasada pochodzi od Boga, z kolei filarami pozostają niezmiennie Wiara, Etyka, Tradycja i Autorytet.
Jak wspomiałem, naszym zadaniem jest budowa fundamentu, przygotowania społeczeństwa do zrozumienia i ponownego zaakceptowania tych filarów. Zasad. Przypomineć, że prawdziwie europejska cywilizacja pielęgnowała przede wszystkim poczucie szlachetności, poświęcenia dla innych i samodyscypliny. Właśnie w tych zachowaniach nasi przodkowie widzieli drogę do prawdziwego szczęścia, tego ich uczono; rodzina, szkoła, uczelnia, miejsce pracy – wszystkie one budowały w nich poczucie szacunku dla samego siebie, uczyły samodyscypliny i samodzielności. Szacunku do władzy, do autorytetu. Wtedy i tylko wtedy, możemy zacząć mówić o odkryciu tożsamości naszego z nieba nadanego Pana. Być może za myślą przedwojennych legionistów powinniśmy propagować koncepcję „Legionu Zasłużonych”, być może w rezultacie uda się nam zbudować nową, rodzimą dynastię na jej bazie? Opcji jest mnóstwo. Ale jak już wspominałem – co nagle to po diable.
Drugim punktem, który wprowadza mnie w zakłopotanie to „Silny nacisk kładziony jest na Polskość, Słowiańskość w wymiarze symbolicznym oraz na „neutralne podejście do Kościoła”. Autorzy stwierdzają, że wiara jest kwestią prywatną, dlatego też nie należy na siłę „doczepiać” jej do monarchicznej restauracji. Autorzy projektu zapewniają, że działać w ich strukturach mogą wszystkie osoby zainteresowane, niezależnie od wyznawanej religii.” Nie wiem gdzie zacząć. Polskość – rozumiana etnicznie? Na to wskazywałaby ów „symboliczna” Słowiańskość? Ale przecież faktyczne narodziny narodu polskiego to akt chrztu Mieszka z Piastów. Polskość to tożsamość rzymsko – katolicka, wytworzona w procesie naturalnej ewolucji ludów posługujących się językiem słowiańskim. Porzucenie przez naszych przodków ich pogańskiej przeszłości a co za tym idzie tzw. kulturowej słowiańskości było właśnie konsekwencją decyzji naszego Księcia o przyjęciu „rzymskiej formy istnienia” dla nas wszystkich. Istnienia w „wymiarze religijnym, duchowym i politycznym”. To akt spojenia i świadomego wkroczenia w świat cywilizacji chrześcijańskiej. Wiara zatem nie jest kwestią prywatną. Odchodzenie od niej w życiu publicznym, a co gorsza, powrót do tzw, słowiańskości wypacza prawdziwie polskiego ducha dziejowego. Oczywiście, Rzeczpospolita była zawsze gościnną dla innych wyznań, ich wyznawcy wykazywali się głębokim patriotyzmem i poświęceniem. Co nie zmienia faktu że odrodzone nad Wisłą królestwo katolicyzmem stać będzie- jak zawsze stało. Jak to spuentował profesor Bartyzel, w dniu koronacji to „Katolickiego króla musi koronować katolicki biskup”.
W podsumowaniu, pracujmy u podstaw. Na jałowej ziemi nic nie wyrośnie. Sprawy monarchizmu bierzmy na poważnie. Społeczości stołecznych rojalistów życzę powodzenia, radzę jednak zastanowic się nad jakością wysuwanych postulatów i ich konsekwencji.
Arkadiusz Jakubczyk
Kategoria: Arkadiusz Jakubczyk, Polityka, Publicystyka
Prof. Bartyzel nie prezentuje polskiej tradycji monarchistycznej, tylko hiszpańsko-francuską. Do tego czasami wydaje się być ahistorycznym.