Falarica: Współpraca Allaha i szatana

Postać szatana występuje w islamie – podobnie jak w judaizmie i chrześcijaństwie. Jest to jednak spowodowane tym, że islam stanowi de facto kompilację m.in. judaizmu i herezji chrześcijańskich.

Szatan nie jest określony w Koranie jako wróg Allaha w sposób jasny, co więcej, w niektórych wersetach daje się on poznać jako współpracownik boga islamu. Pomieszanie sięga tego stopnia, że w niektórych fragmentach koranicznych nie wiadomo, czy przemawia Allah, czy szatan.

Według sury 8,60 wrogiem Allaha są ludzie wszelkich religii i języków – z wyjątkiem muzułmanów: „Przygotujcie przeciwko nim, ile możecie sił i oddziałów konnicy, którymi moglibyście przerazić wroga Allaha i wroga waszego (…)”. Jednak zgodnie z rozdziałem 35, wersetem 6, ludzkość jest również wrogiem szatana: „(…) szatan jest dla was wrogiem! Uważajcie go więc za wroga. On wzywa tylko swoich stronników, aby byli mieszkańcami ognia płonącego”.

Światło na zakres działań Allaha i szatana rzuca sura 17, 61-65, w której czytamy o zawiązanym przeciwko ludzkości spisku pomiędzy Allahem i szatanem oraz podzieleniu między nimi strefy wpływów. Po stworzeniu człowieka Allah rozkazał szatanowi, aby pokłonił się Jego dziełu, a kiedy ten odmówił, Allah wściekając się postanowił doprowadzić do upadku wszystkich ludzi (oszczędzając swoich wyznawców), natomiast szatan podjął się zniszczenia reszty ludzkości, a więc nie-muzułmanów. Widać więc wspólny cel działania boga islamu i szatana. Jasna staje się również zbieżność działań boga islamu oraz Mahometa.

W surze 2, 30 stworzeni przez Allaha aniołowie kierują do niego pytanie: "Czy umieścisz (na ziemi) kogoś, kto będzie siał tam zamęt i przelewał krew, my zaś będziemy głosić chwałę Twoją i wynosić pod niebiosa Twoją świętość?", na co ten unika jednoznacznej odpowiedzi, zasłaniając się niezgłębionymi tajemnicami nieba i ziemi. Zgodnie z muzułmańskimi przekazami anioł stworzony przez Allaha od początku był bytem złym, a jego demoniczne potomstwo otrzymało od boga islamu – w zamian za uznanie jego potęgi – połowę ziemi oraz najniższą część nieba[1].

Koran będący – według wierzeń muzułmanów – dosłownym zapisem słów samego Allaha, zawiera wiele fragmentów mówiących o tym, iż demony są towarzyszami ludzi na skutek postanowienia boga islamu:

– w surze 19, wersecie 83, Allah kieruje do Mahometa następujące słowa: „Czy ty nie widziałeś, iż posłaliśmy szatanów przeciwko niewiernym, aby ich stale pobudzali do złego?”;

– w surze 7, wersecie 24: „Oto My uczyniliśmy szatanów opiekunami tych, którzy nie wierzą!”;

– w surze 43, wersecie 36: „Ktokolwiek uchyla się od wspominania Miłosiernego, jemu wyznaczamy szatana, który staje się jego towarzyszem”;

– w surze 41, wersecie 24: „I przydzieliliśmy im współtowarzyszy, którzy im upiększyli to, co jest przed nimi i co jest za nimi”.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż w wielu miejscach w Koranie Allah stwierdza, że w sytuacji, gdy pragnie on jakiegoś zła dla ludzi, nie istnieje żaden sposób, aby temu zapobiec. Oto kilka przykładów:

– sura 13, 10: "A kiedy Bóg chce jakiegoś zła dla ludzi, to nie ma możliwości odwrócenia tego i nie ma dla nich opiekuna poza Nim";

– sura 4, 87: "(…) kogo sprowadził z drogi Bóg, dla tego nie znajdziesz żadnej drogi";

– sura 17, 15: "A kiedy chcemy zgubić jakieś miasto, to nakazujemy jego mieszkańcom żyjącym w dobrobycie, aby oddawali się tam rozpuście. Wtedy sprawdza się nad nim słowo i niszczymy je całkowicie";

– sura 91, 4-7: "Na niebo i na Tego, który je zbudował! Na ziemię i na Tego, który ją rozpostarł! Na duszę i na Tego, który ją ukształtował! I dał jej skłonność – do nieprawości i bojaźni Bożej".

Owo nieuzasadnione pragnienie zła dla własnych stworzeń łączy się z cechą kapryśności, o której szerzej była mowa w tekście "Wizja Boga w chrześcijaństwie a kapryśność Allaha". Wiele tekstów koranicznych ukazuje wzajemne kuszenie się Allaha i szatana:

– w surze 22, wersecie 53: „by uczynił [Allah] to, co podsuwa szatan, próbą dla tych, w których sercach tkwi choroba i którzy serca mają zatwardziałe”. Szatan jawi się jako ten, który podsuwa bogu islamu pomysły, które ten posłusznie realizuje;

– w surze 7, wersecie 15 szatan kieruje do Allaha następujące słowa: „Ponieważ mnie kusiłeś, będę usiłował odwodzić ludzi z dróg twoich”;

– w surze 7, 174 bóg islamu mówi do Mahometa: „Opowiedz im, co się stało z człowiekiem, który nie chciał przyjąć wiary naszej, oto szatan go ścigał i wprowadził w swoje zasadzki”;

Na podstawie powyższych fragmentów widać wyraźnie fakt współpracy między Allahem i szatanem. W tym kontekście nasuwają się następujące pytania: jeśli szatan był w stanie wykonać to samo, co Allah, to dlaczego Allah sam tego nie uczynił? Czy były to dzieła, które przeciwstawiają się szatanowi, czy raczej Allah pomagał mu w działaniu, lub nawet czynił to lepiej? Czy szatan nie sprzeniewierzył się Allahowi? Dlaczego więc szatan odpowiada na jego rozkazy (sura 19, 83: „Czy ty nie widziałeś, iż posłaliśmy szatanów przeciwko niewiernym, aby ich stale pobudzali do złego?”)

W kontekście współpracy między Allahem a szatanem należy przywołać słowa skierowane przez boga islamu do Mahometa: „Mów: Szukam schronienia u Pana jutrzenki” (sura 113, 1).

W Księdze Izajasza znajdujemy wyjaśnienie dotyczące wspomnianego Pana Jutrzenki: „Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki? Jakże runąłeś na ziemię (…)?". I dalej: „Jak to? Strąconyś do Szeolu na samo dno Otchłani!"[2]

Księga Apokalipsy zawiera jeszcze bardziej precyzyjny zapis na temat tożsamości owego strąconego:

„I nastąpiła walka w niebie: i wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż  starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię (…) I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:
 <Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym”[3].

W Koranie czytamy, iż "Allah jest najlepszy w swoim podstępie"[4]. Widać wyraźnie, iż swoją wszechwiedzę i wszechmoc wykorzystuje w tym celu, aby zaszkodzić ludzkości – i to nie tylko tej jej części, która odmawia oddawania mu czci, ale również muzułmanom – jak to pokazują przywołane wcześniej teksty koraniczne dotyczące współpracy boga islamu i szatana.

Przytoczony werset koraniczny stanowi analogię do tekstu z Księgi Rodzaju mówiącego o wężu, który "był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył".[5] Późniejsze księgi Pisma Świętego nazwą go szatanem,
diabłem oraz złym duchem[6].

Wspólny cel działania Allaha i szatana przejawia się również w fakcie, iż – podobnie jak ten ostatni – bóg islamu pragnie, aby ludzie popełniali grzechy. W zbiorze hadisów znajdujemy następujące słowa Mahometa: „Abu Ajjub Ansari przekazał, że wysłannik Allaha powiedział: <Gdybyście nie popełniali grzechów, wtedy Allah by was unicestwił i zastąpił ludźmi, którzy by grzeszyli, a następnie prosiliby go o przebaczenie, a on by im przebaczał>”[7].

Wizja Boga w chrześcijaństwie i islamie jest całkowicie odmienna. W kontekście tego wszystkiego, co – wg. wierzeń muzułmanów – Allah mówi o sobie w Koranie, należy zwrócić uwagę na fakt, iż w Piśmie Świętym znajduje się zapis, którego brak w księdze islamu, a mianowicie: "Bóg jest miłością"[8]. Jak stwierdził Benedykt XVI, Bóg, w którego wierzyli Izraelici, miłuje osobiście, a Jego miłość jest miłością wybrania – wybrał On naród izraelski spośród wszystkich innych, aby od niego Jego uzdrowienie rozprzestrzeniało się na całą ludzkość[9].

W Drugim Liście św. Piotra (3, 9) czytamy, że "(Bóg) nie chce (…) niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia". Wola zbawienia całej ludzkości jest konsekwencją umiłowania jej przez Boga. Należy pamiętać o fakcie, iż – przeciwnie niż ma to miejsce w islamie – miłość Trójcy Przenajświętszej nie ma względu na osoby, jak to stwierdził św. Piotr: "Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie"[10]. Bóg w chrześcijaństwie traktuje ludzkość i każdego człowieka z osobna bardzo poważnie i nie zawiązuje z szatanem żadnego spisku celem wyrządzenia krzywdy swojemu stworzeniu. Jak stwierdził Jezus Chrystus w rozmowie z Nikodemem[11], Bóg umiłował ludzi do tego stopnia, że dał własnego Syna, aby dokonał ich odkupienia.

Święty Tomasz z Akwinu stwierdził, iż ludzie mogą być poddawani atakom i pokusom ze strony demonów, a to z powodu zła obecnego w tych ostatnich, jak również dlatego, że Bóg obraca kuszenie na pożytek swoich wybranych. Doktor Anielski podkreśla również fakt, iż kuszenie ludzi jest właściwe złym duchom – w tym sensie, że jedynie one kuszą ludzi celem wyrządzenia im szkody oraz doprowadzenia do zguby.[12]

W Księdze Ezechiela (33, 11) czytamy: "Na moje życie! Wyrocznia Pana Boga. Ja nie pragnę śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył". Aby zapewnić człowiekowi zbawienie, Bóg zastosował i wciąż stosuje wiele różnorodnych środków (o czym jeszcze będzie mowa). Bóg pomaga ludziom poprzez bezpośrednie oświecenie ich rozumu, aby mogli lepiej poznawać dobro, jak również poprzez wzmacnianie ich woli, by byli zdolni owo dobro wybierać, a unikać tego, co jest złe[13]. Zgodnie ze słowami św. Augustyna, Stwórca nie chce zbawić ludzi na siłę – oczekuje od nich odpowiedzi w postaci współpracy z Jego łaską.

Jak stwierdził Benedykt XVI, w historii miłości Boga do człowieka opisanej na kartach Pisma Świętego, Bóg jawi się jako Ten, który wychodzi ludziom naprzeciw i próbuje ich zdobyć – aż do całkowitej ofiary z samego siebie podczas Ostatniej Wieczerzy, Męki, Śmierci, Zmartwychwstania, jak również poprzez kierowanie Kościołem, swoje Słowo i Sakramenty[14]. Papież zauważył również, że właśnie Osoba Jezusa Chrystusa stanowi niebywałą nowość poprzez fakt, iż poprzez swojego Syna sam Bóg szuka człowieka – cierpiącego i grzesznego. Liczne przypowieści, m.in. o ojcu wybiegającym na spotkanie marnotrawnego syna, pasterzu wytrwale poszukującym zagubionej owcy, stanowią wyraz bycia i działania samego Syna Bożego.[15]

Niedługo przed swoją Męką Jezus Chrystus powiedział: "Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie wyrzucony precz"[16].

Jak widzimy, relacja pomiędzy Bogiem a ludźmi i szatanem jest ukazana w chrześcijaństwie w sposób całkowicie odmienny od tego, w jaki przedstawia ją religia islamu.

Kategoria: Religia, Wiara