Antoine Blanc de Saint-Bonnet
28 stycznia 1815 roku urodził się w Lyonie Antoine-Joseph-Elisée-Adolphe Blanc de Saint-Bonnet, filozof, socjolog, teoretyk metapolityki i nomokracji (rozumianej jako zgodność autorytetu politycznego z prawem naturalnym i boskim); pochodził ze starego patrycjatu mieszczańskiego Lyonu; w dzieciństwie – jak sam wspominał – „żył jak dzikus, błądząc po lasach”; w liceum, pod wpływem swego nauczyciela filozofii, ks. Noirota, skłaniał się ku ontologizmowi, lecz później, pod wpływem ks. J.-J. Gaume’a, przyjął stanowisko tomistyczne; podczas studiów (prawniczych) w Paryżu jego mentorem był (również pochodzący z Lyonu) romantyczny mesjanista i rojalista Pierre-Simon Ballanche; w wieku 26 lat odniósł wielki sukces trzytomową pracą o „jedności duchowej” rozumu i Objawienia, pochwalony przez ówczesnego „dyktatora” filozoficznego Francji – Victora Cousina i udekorowany Legią Honorową przez ministra wychowania publicznego – N.-A. de Salvandy’ego; jako myślicielowi politycznemu sławę przyniosło mu z kolei dzieło Restauracja francuska (1851), w której druzgocącej krytyce poddał zarówno protestantyzm, jak racjonalizm („inteligencja poza rozumem”), liberalizm („przyczajony ateizm”), russoizm („człowiek rodzi się zły, a Kościół go naprawia”), rewolucję („najpotężniejsze kłamstwo, jakie pojawiło się na ziemi”), demokrację i kapitalizm („industrializm” pożera jednostki, przede wszystkim robotników, prze współudziale „barbarzyństwa nauki”), jak socjalizm („teza o niepokalanym poczęciu człowieka”), traktując jako szczególnie niebezpieczny tzw. socjalizm chrześcijański, oraz broniąc monarchii tradycyjnej i arystokracji; ultramontanin (broniący na długo przed zdefiniowaniem tego dogmatu nieomylności papieskiej), tradycjonalista i legitymista burboński, który do doktryny monarchicznej wniósł silny pierwiastek prowidencjalistycznej i apokaliptycznej teologii historii (związanie z ideą upadku w grzech pierworodny i odkupienia); jego sławie za życia, jako największego z Doktorów Kontrrewolucji w połowie XIX wieku („intelektualnego króla epoki” według L. Bloy), odpowiada niemal doszczętne zapomnienie na długie lata po śmierci; zmarł w 1880 roku.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
