Prof. Bartyzel: Ignacio Barreiro — kapłan Tradycji i legitymista RIP
W Wielki Czwartek o godzinie drugiej nad ranem, 13 kwietnia 2017 r., po długiej, trwającej pięć lat, walce z rakiem zmarł w szpitalu w Hawthorne (Connecticut, USA) Wielebny Ksiądz Doktor Świętej Teologii, don Ignacio Barreiro Carámbula. Swoją ziemską pielgrzymkę zakończył w 70 roku życia.
Ignacio Barreiro pochodził z Urugwaju. Urodził się 22 października 1947 r. w Montevideo, w rodzinie częściowo hiszpańskiego, a częściowo francuskiego pochodzenia. Studia prawnicze na tamtejszym uniwersytecie uwieńczył doktoratem, po czym wstąpił do służby dyplomatycznej Republiki Wschodniej Urugwaju. W latach 1978-1983 był członkiem delegacji swego kraju do ONZ. Wówczas dopiero obudziło się jego powołanie kapłańskie – nie bez związku z obserwacją sposobu, w jaki agendy ONZ traktowały kwestię życia ludzkiego. W 1983 r. wstąpił do seminarium duchownego Dunwoodie w Nowym Jorku, a 14 listopada 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Johna O’Connora w nowojorskiej katedrze św. Patryka.
W 1991 roku ks. Barreiro wstąpił na Uniwersytet Krzyża Świętego w Rzymie. Tam ukończył studia teologiczne w 1993 r., w 1997 r. obronił zaś doktorat z teologii na temat doświadczenia Boga i jego zgodności z wiarą u św. Tomasza z Akwinu. Jego szczególnym powołaniem był apostolat pro-life: od września 1998 r. przez wiele lat, dopóki tylko stan zdrowia mu na to pozwolił, kierował biurem wykonawczym rzymskiej centrali organizacji walczącej w obronie życia nienarodzonych – Human Life International (Vida Humana Internacional). Jako reprezentant Forum Rzymskiego, był jednym z 23 sygnatariuszy listu akademików katolickich z grudnia 2016 r., wspierających dubia czterech kardynałów odnośnie do adhortacji Amoris Laetitia. Wierny nieugięcie tradycyjnej doktrynie katolickiej, mons. Barreiro odprawiał wyłącznie Mszę św. w tradycyjnym rycie rzymskim – zgodnie z „porządkiem Melchizedeka”, jak mawiał.
Don Ignacio był gorącym i niezłomnym legitymistą. Zaprzyjaźniony z prawdziwym królem las Españas – Sykstusem Henrykiem z dynastii Burbonów Parmeńskich (Don Sixto Enrique de Borbón-Parma), przy wielu okazjach celebrował Msze św. dla wiernych z karlistowskiej Wspólnoty Tradycjonalistycznej, oczywiście zawsze w klasycznym rycie rzymskim. Przewodniczył odnowieniu Ślubowania Jedności Katolickiej (Juramento de la Unidad Católica) w Olite (Nawarra), w 2005 r. był uczestnikiem Kongresu w 175. rocznicę karlizmu w Madrycie (2008) oraz w setną rocznicę zgonu Karola VII Wielkiego w Trieście (2009). Wielokrotnie uczestniczył w Spotkaniach Przyjaciół Państwa Katolickiego (Reuniones de Amigos de la Ciudad Católica). Był kapelanem oraz członkiem rzeczywistym karlistowskiej akademii królewskiej, czyli Rady Studiów Hiszpańskich im. Filipa II (Consejo de Estudios Hispánicos Felipe II). Jednocześnie otaczał swoją duszpasterską opieką legitymistów neapolitańskich jako kapelan corocznych Spotkań Tradycjonalistycznych (Incontros Tradizionalistas) w Civitella del Tronto. Jako delegat i ambasador de facto JKW Sykstusa Henryka w Rzymie, wspierał jego starania o beatyfikację cesarza i króla Karola I/IV/III Habsburga – uwieńczone powodzeniem w 2004 r. – oraz hiszpańskich Męczenników Krucjaty. Za swoją wierność sprawie Tradycji został odznaczony przez króla Orderem Wygnanej Prawowitości (Orden de la Legitimidad Proscrita).
Ks. dr Barreiro wygłosił trudną do określenia liczbę wykładów oraz opublikował szereg książek i artykułów, głównie z zakresu teologii moralnej i na tematy bioetyczne, m.in. w madryckim dwumiesięczniku „Verbo”, w „Anales de la Fundación Francisco Elías de Tejada”, oraz w hispanoamerykańskim przeglądzie „Fuego y Raya” [„Ogień i Linia”]. Warto przytoczyć w tym miejscu kluczowe słowa z jednego z ostatnich jego artykułów, definiujące sens Tradycji: „Tradycja zawiera dwa elementy, które muszą być precyzyjnie studiowane: Tradycję w Kościele i jej włączenie (incorporación) w określone społeczeństwo historyczne. W Tradycji Kościoła musimy widzieć akumulację postępującego i stopniowego działania Ducha Świętego. Tradycja żywa jest przyswajana i przekazywana w pełni wewnątrz Kościoła. To dziedzictwo musimy przyjąć w postaci integralnej, jako doktrynę Wiary (doctrina de la Fe). Wiara wciela się i zakorzenia się w określonym społeczeństwie, jednocząc swoich członków w kulcie publicznym Naszego Pana i publicznym wyznawaniu społecznego królowania Jezusa Chrystusa. To wyznawanie nie może ograniczać się jedynie do deklaracji teoretycznej, lecz musi kierować i spajać zróżnicowane ciała społeczne. Wiara ta musi być formą struktury społecznej konkretnego społeczeństwa historycznego na określonym terytorium, stając się kulturą” (La Tradición como deber de vivirla y transmitirla, „Verbo” 2014, núms. 525-526, ss. 359-360).
Miałem zaszczyt i przyjemność poznać osobiście Jego Wielebność podczas Kongresu „Una revisión de la Tradición política hispánica. A los 175 años del Carlismo”, zorganizowanego przez Consejo de Estudios Hispánicos Felipe II w dniach 27-28 września 2008 r. w Madrycie. Tak się złożyło, że ks. dr Barreiro przewodniczył sesji, podczas której wygłaszałem referat pt. El Carlismo visto desde Polonia. Ponownie spotkaliśmy się sześć lat później, w listopadzie 2014 r., podczas kolejnego kongresu „Maestros del tradicionalismo hispánico de la segunda mitad del siglo XX”, również w Madrycie. Był człowiekiem, który od pierwszego zetknięcia sprawiał niezapomniane wrażenie, emanując błyszczącą inteligencją, witalnością, jowialnym humorem i dobrocią. Palił papierosy jak smok. Miał sporą wiedzę o historii Polski.
Doczesne szczątki śp. ks. Barreiro spoczęły we Wtorek Wielkanocny 18 kwietnia 2017 r. na cmentarzu św. Jana i św. Marii w Norwalk (Connecticut). Pogrzeb poprzedziło odprawienie uroczystej Mszy żałobnej w kościele św. Marii, podczas której wykonywano hiszpańską muzykę sakralną oraz karlistowski hymn Oriamendi.
Profesor Jacek Bartyzel
za: legitymizm.org
Kategoria: Jacek Bartyzel, Publicystyka, Religia, Wiara
