Vladimir Volkoff
14 września 2005 roku zmarł w Bourdeilles (Akwitania), w wieku 72 lat (ur. 7 XI 1932), Vladimir Volkoff [Władimir Nikołajewicz Wołkow, ros. Владимир Николаевич Волков], pisarz; pochodził z rodziny (pochodzenia tatarskiego) należącej do „białej” emigracji rosyjskiej (był też ciotecznym wnukiem Piotra Czajkowskiego) i mimo naturalizacji we Francji zachował wszystkie jej ideały oraz rosyjską, monarchistyczną i prawosławną tożsamość; ukończył studia klasyczne na Sorbonie i otrzymał doktorat z filozofii na belgijskim uniwersytecie w Liège, po czym nauczał angielskiego w kolegium jezuickim w Amiens; w latach 1966-77 mieszkał w USA i wykładał literaturę francuską oraz rosyjską; doświadczenia zdobyte podczas służby we francuskim wywiadzie podczas wojny algierskiej oraz kontakty z szefem francuskiej agencji wywiadu i kontrwywiadu (SDECE) za prezydentur G. Pompidou i V. Giscarda d’Estaing – Alexandre’a hr. de Marenches – wykorzystał najpierw w powieściach szpiegowskich (w których wykreował postać podporucznika Langelota) i w pracach z dziedziny teorii dezinformacji i propagandy, a niektóre ze stosowanych przez niego pojęć (wsporniki, pudła rezonansowe, grupa docelowa) należą do klasyki tej dyscypliny; następnie zaś w (znakomitej) beletrystyce, z której lwią część stanowią thrillery polityczne (acz pisał także powieści dla dzieci i fantastyczno-naukowe, sztuki teatralne i wiersze), umocowane w prawdziwej empirii (w tym w biografii domowej), a jednocześnie mające wymiar metafizyczny i wręcz eschatologiczny;; jego duchowość kształtowała się zwłaszcza pod wpływem lektur o. Sergiusza Bułgakowa; również jego monarchizm miał wymiar mistyczny i uczuciowy (władca jako pomazaniec, ojciec, wódz i poeta); jak mało kto, uplastycznił demoniczną grozę sowieckiego komunizmu (i jego służb specjalnych), nie szczędząc także krytyki demoliberalnej rusofobii; po upadku ZSSR z uznaniem oceniał działalność prezydenta W. Putina; otrzymał nagrody: Juliusza Verne’a (1963, za powieść Metro do piekła), Chateaubrianda (1979, za powieść Werbunek, sprzedaną w nakładzie 100 000 egzemplarzy) oraz Wielką Nagrodę Powieściową Akademii Francuskiej (1982, za powieść Montaż, po której żydowski dziennikarz Pierre Joffroy [właśc. Maurice Weil] oskarżył go o bycie faszystą oraz antyżydowskim i antymuzułmańskim rasistą, lecz został skazany w wytoczonym mu przez Volkoffa za zniesławienie); w Polsce jego najwybitniejsze powieści wydał Klub Książki Katolickiej.
prof.Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
