Św. Włodzimierz I Wielki
15 lipca 1015 roku zmarł w drodze do Nowogrodu, w wieku około 55 lat, Św. Włodzimierz I Wielki [norm. Valdemar; ukr. Володимир Великий], kniaź ruski z wareskiej (skandynawskiej) dynastii Rurykowiczów; najmłodszy syn kniazia Rusi Kijowskiej Światosława I; w podziale ojcowizny otrzymał najpierw (969) Nowogród Wielki, który w 977 utracił, lecz w 978 odzyskał, podbijając także Połock i Smoleńsk oraz (po zamordowaniu starszego, przyrodniego brata Jaropełka I) opanował też Kijów, zostając wielkim księciem (Gardarki) kijowskim; w 981 roku zagarnął polskie („lackie”) Grody Czerwieńskie (odzyskane w 1018 roku przez Bolesława I Chrobrego); zmusił do uległości Wiatyczów (982) i Radymiczów (984) oraz pokonał Jaćwingów (983); w 988 roku przyjął chrzest w Chersonezie, otrzymując także za żonę siostrę cesarza Bizancjum, Bazylego II Bułgarobójcy, Annę Porfirogenetkę; dotąd okrutny i rozpustny (miał kilkanaście żon i podobno 800 konkubin), po nawróceniu stał się władcą miłosiernym, popierającym ewangelizację i wykorzeniającym pogaństwo (własnoręcznie wrzucił posąg Peruna do Dniepru); zbudował pierwszą kamienną cerkiew na Rusi i założył pierwszą szkołę; przez ostatnie lata panowania musiał zmagać się z kłótliwymi dwunastoma synami; jest czczony i przez prawosławnych i przez grekokatolików.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
