Św. Franciszek Salezy
21 sierpnia 1567 roku urodził się na zamku w Thorens-Glières k. Annecy (Księstwo Sabaudii) Św. Franciszek Salezy [François de Sales], Doktor Kościoła, bp. Genewy, teolog, moralista i kaznodzieja, autor trójjęzyczny (pisał po łacinie, francusku i włosku); pochodził z rodziny szlacheckiej i otrzymał świetną edukację (pod kierunkiem jezuitów), m.in. w paryskim Collège de Clermont (późniejszym Liceum Ludwika Wielkiego); jako młodzieniec przeżył kryzys duchowy wskutek przejęcia się ideą predestynacji: jego rozpacz, iż zostanie potępiony odbiła się nawet na stanie fizycznym, przykuwając go na miesiąc do łóżka; uleczyła go modlitwa przed obrazem NMP, po której złożył śluby czystości i został tercjarzem minimitów; odtąd zawierzył bezgranicznie Bożej Miłości, uznając, że wszystko, co otrzyma od Boga będzie dobre; znalazło to także odzwierciedlenie w duchowości, której później nauczał, a której arcydziełem stał się podręcznik życia duchowego dla świeckich Filotea (1608); po przeniesieniu się (1588) z Sorbony na Uniwersytet Padewski, gdzie studiował prawo i teologię, jego przewodnikiem duchowym został jezuita Antonio Possevino (1533/34-1611); oba kierunki uwieńczył w 1592 doktoratami; wówczas nosił się już z myślą o zostaniu kapłanem, czemu na przeszkodzie stały zamiary ojca, który szykował dla niego karierę świecką (w Senacie Chambèry – którego członkiem 200 lat później był Joseph de Maistre) oraz bogaty ożenek; po przezwyciężeniu tych oporów otrzymał (1593) święcenia kapłańskie i natychmiast – jako protegowany bpa Genewy, Claude’a de Granier – został rektorem katedry; od razu zaangażował się mocno (i z dużym skutkiem) w nawracanie protestantów; pełnił także misje dyplomatyczne, zawiązując w Paryżu sojusz pomiędzy papieżem Klemensem VII i królem Francji Henrykiem IV; po śmierci Graniera (1602) został bpem Genewy, acz diecezją musiał zarządzać (jak i jego poprzednik) z sabaudzkiego Annecy, albowiem Genewa była w rękach kalwinistów; wspólnie ze św. Joanną de Chantal założył w 1610 zakon wizytek, ściśle współpracował także z zakonem kapucynów; po podróży po księstwie w orszaku księcia Sabaudii, Karola Emanuela I Wielkiego w grudniu 1622 zachorował, po czym niedługo zmarł (w Lyonie); w 1661 został beatyfikowany a w 1665 kanonizowany przez papieża Aleksandra VII; bł. Pius IX uznał go w 1877 za Doktora Kościoła, a Pius XI ogłosił go w 1923 patronem dziennikarzy i prasy katolickiej; uważany jest również za patrona poetów, niesłyszących (rozwinął język migowy), wizytek, salezjanów i salezjanek, Annecy, Chambèry i Genewy.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
