Rubén Calderón Bouchet
1 stycznia 1918 roku urodził się Chivilcoy k. Mendozy (Argentyna) Rubén Calderón Bouchet, katolicki historyk kultury, filozof polityki i teolog historii, nazywany „patriarchą tradycjonalizmu argentyńskiego”; urodził się w ubogiej i komunizującej rodzinie żydowskiej; studia filozoficzne ukończył w 1949 roku na Uniwersytecie Narodowym regionu Cuyo, a następnie był profesorem historii idei politycznych w Szkole Studiów Politycznych i Społecznych oraz etyki społecznej na Wydziale Filozofii i Literatury Uniwersytetu w Mendozie; w 1947 roku nawrócił się na katolicyzm i ochrzcił, stając się odtąd nieugiętym obrońcą tradycji katolickiej i zdeklarowanym tomistą, a krytykiem doktryny wolności religijnej, lewicującego personalizmu, ideologii praw człowieka (jeden z jego synów został kapłanem FSSPX) oraz ducha kapitalizmu anglosaskiego jako wytworu herezji protestanckiej; w swoich dziełach penetrował trzy zasadnicze tematy: myśl polityczną świata antycznego, ideał polityczny średniowiecznej Christianitas oraz dekadencję nowożytności, opisywaną też z punktu widzenia obrońców ładu tradycyjnego; stawiając pytanie o tożsamość argentyńską – czy Argentyńczycy są dziećmi zerwania potomków konkwistadorów z Koroną Hiszpańską, czy raczej częścią imperium, którego „ciało mistyczne” zostało rozerwane przez bezmyślność kreolskich naśladowców rewolucji francuskiej – opowiadał się zdecydowanie za tą drugą opcją, gdyż Argentyna była dla niego częścią „wielkiej ojczyzny” Hispanidad; utożsamiał się z legitymistycznym karlizmem, w którym postrzegał myśl zakorzenioną w Objawieniu, uformowaną przez chrześcijańską teologię i ideał rycerskości; jego zdaniem wielcy tradycjonaliści hiszpańscy, jak Donoso Cortés, Vázquez de Mella czy Elías de Tejada, mieli intuicję zasad metafizycznych i antropologicznych, stanowiących remedium na kryzys nowożytności (szczególną predylekcję miał także do tradycjonalistów francuskich, jak Bonald, de Maistre, Blanc de Saint-Bonnet, La Tour du Pin i Maurras); idąc pod prąd współczesnej mentalności opowiadał się za restauracją panhiszpańskiej monarchii tradycyjnej oraz bronił idei szlachectwa (ideał hidalga); podkreślał, że choć pojęcia arystokracji czy szlachectwa są słowami „wyklętymi” w demokracjach współczesnych, to zawiera się w nich najwyższy ideał społeczny, zbawienny dla wszystkich, bo arystokrata nie jest produktem głosowania, lecz urodzenia i wychowania w najlepszych rodzinach kraju, a przez to staje się naturalnym protektorem ludu; arystokracja łatwo jednak może zdegenerować się w oligarchię, zwłaszcza finansową, pozbawioną poczucia swojej misji i honoru; w 2006 roku został odznaczony przez JKW Sykstusa Henryka Burbon-Parma Orderem Wygnanej Prawowitości (Orden de la Legitimidad Proscrita); zmarł w 2012 roku.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
