Prof. Bartyzel: O Front National i (Bóg wie czemu) legitymistach
Prof. Adam Wielomski opublikował felieton będący odpowiedzią na pytanie: czym się różni francuski Front National od PiS? Odpowiedź, jak twierdzi, jest banalnie prosta: „Front National sytuuje się najbardziej na prawo jak tylko się da być we współczesnej Francji, aby zachować szanse realnej walki o władzę”, podczas gdy „kierownictwo PiS jest zdecydowanie na lewo od swojego katolickiego elektoratu. Jarosław Kaczyński i jego otoczenie pochodzi z KOR, z tradycji solidarnościowej. Powstało przez znajomość pism Jerzego Giedroycia i nauki pobierane osobiście u Jana Józefa Lipskiego”. W dodatku „gdy FN jest za wyjściem z Unii Europejskiej, to PiS chce budować europejską wspólną politykę energetyczną, czyli wzmacniać centralizm UE”.
Odpowiedź ta jest rzeczywiście banalna, ale bynajmniej nie prosta, tylko pokrętna. Argument o realności szans w walce o władzę naprawdę wzmacnia moją tezę o ścisłej analogii Frontu Narodowego do Prawa i Sprawiedliwości, albowiem w Polsce jak dotąd tylko PiS jest zdolny do zdobywania i utrzymywania władzy, natomiast wszystko, co znajduje się na prawo od niego, nie potrafi nawet samodzielnie przekroczyć progu wyborczego, a już poglądy będące linią polityczną portalu konserwatyzm.pl mają chyba mniej zwolenników niż tzw. survivantistes we Francji, czyli wierzący w cudowne ocalenie Ludwika XVII i istnienie jego descendentów. Skoro zatem nie liczą się zasady, a obowiązują tylko czysty pragmatyzm i nabożne liczenie słupków sondażowych, bez oglądania się na treści ideowe, to należałoby być konsekwentnym i popierać jedynie tych, którzy liczą się w grze o władzę.
Jeżeli twardy elektorat FN to nacjonaliści w stylu ojca Marine Le Pen (na którym dokonała ona – niczym Goneryla i Regana na Królu Lirze – symbolicznego i politycznego ojcobójstwa, co zresztą Adam Wielomski skwitował w innym miejscu pobłażliwie usprawiedliwiającym słówkiem: „polityka”), ale również katolicy, i to tradycyjni (wycięci już dawno z Biura Politycznego FN), a nawet niektórzy monarchiści, to Marine i przeforsowana przez nią aktualna linia tej partii są również na lewo od tego elektoratu. Ta różnica wobec PiS jest więc też żadna. Tylko obsesja antysolidarnościowa, widoczna i w tej wypowiedzi, może tłumaczyć, acz nie usprawiedliwiać, ignorowanie tego, że obecny FN jest o kilka długości na lewo od PiS, na pewno w sprawach aksjologicznych, a w ekonomicznych chyba też. Prof. Wielomski zdaje się od niejakiego czasu przywiązywać niesłychaną wagę do formowania poglądów ludzi byłej „opozycji demokratycznej” w PRL, w tym Jarosława Kaczyńskiego, przez Jana Józefa Lipskiego, którego postrzega na kształt jakiegoś Saurona, czy przynajmniej Sarumana. Pomijając fakt, że J.J. Lipski zmarł w 1991 r., więc jego oddziaływanie siłą rzeczy musiało słabnąć, to był on rzeczywiście socjalistą (i jak się później okazało – masonem), niemniej socjalistą bez rodowodu komunistycznego, wywodzącym się z niepodległościowej PPS-WRN i z przeszłością AK-owską, więc nie należy przesadzać z tym jego demonizowaniem. Kto zaś stanowi obecnie jądro politycznego sztabu Marine Le Pen? Otóż: Louis Aliot – z rodziny komunistycznej, nadto po dziadku ze strony matki pochodzenia żydowskiego; Florian Philippot – zdeklarowany i ostentacyjnie obnoszący się ze swoją dewiacją homoseksualista; Sebastien Chenu – założyciel ruchu GayLib; Bruno Clavet – homoseksualista wojujący; Gilbert Collard – były socjalista, ale niezmiennie (jak jego ojciec) mason, członek Wielkiej Loży Narodowej Francji; Michel Thooris – syjonista. Szczególnie jaskrawym przykładem demoliberalnego liftingu FN pod przywództwem Marine Le Pen jest stanięcie na gruncie republikańskiej „laickości” (laïcité). W jej deklaracji jako kandydatki w wyborach prezydenckich i zatytułowanej Mój projekt. Dla Francji i Francuzów zaakceptowana została zasada (i to z aprobatywnym powołaniem się na normy ustawy o separacji Kościołów od państwa z 1905 r.) ścisłej neutralności Republiki, która nie uznaje żadnej wspólnoty religijnej, z czego wynikają takie konsekwencje, jak: zakaz finansowania miejsc kultu i nawet aktywności kulturalnej tych wspólnot przez samorządy lokalne, zakaz eksponowania symboli religijnych w przestrzeni publicznej, wreszcie zasada „dyskryminacji pozytywnej” w zatrudnieniu oraz w otrzymywaniu stypendiów przez studentów we wszystkich instytucjach, przedsiębiorstwach i szkołach, prywatnych i publicznych. Oczywiście wiemy, z czego wynika ta opcja – jest to rozpaczliwa próba powstrzymania „konfesjonalizacji” islamistycznej, ale nie zmienia to faktu, że Marine Le Pen położyła przy okazji „krzyżyk” na Francji katolickiej. Wygląda więc na to, że jakiś poważny francuski tradycjonalista mógłby napisać książkę równie fundamentalną, co Christopher Ferrara, na analogiczny temat: Republika jedna i niepodzielna: bóg, który zawiódł. Historia jakobinizmu od Robespierre’a do Marine Le Pen.
Dążenie do wyjścia Francji z Unii Europejskiej jest rzeczywiście pozytywem – już chyba jedynym – programu Marine Le Pen. Ale jeśli jej ewentualna wygrana oznacza Frexit, to dla nas może on być korzystny jedynie pod dwoma warunkami: 1) że wywoła efekt domina w całej UE, doprowadzając poprzez kolejne „exity” do jej rozpadu; 2) że nasz rząd zrobi to samo. Jednak pierwszy warunek ma bardzo niski stopień prawdopodobieństwa, drugi zaś – jak dostrzega sam A. Wielomski – zerowy. W takim zaś wypadku Frexit tylko pogłębi obecną niekorzystną dla nas sytuację, wytworzoną przez Brexit, bo jeszcze bardziej wzmocni Niemcy. Cóż nam z tego, że Francja stanie się znów (być może) bardziej francuska, skoro Europa stanie się jeszcze bardziej niemiecka?
W kolejnym odcinku dekonstruowania swojego niegdysiejszego konserwatyzmu (że już o monarchizmie nie ma co wspominać) prof. Wielomski wyzłośliwia się przy okazji wobec legitymistów. Trzeba wprawdzie docenić, że przez chyba aż trzy lata powstrzymywał się od tego, ale teraz, jak widać, uznał, że gentlemen’s agreement w tej kwestii już go nie obowiązuje i może sobie pofolgować na temat „legitymistów w rodzaju Yvesa-Marie Adeline’a, których tak poważa prof. Bartyzel”. Pisze tedy: „Legitymiści mogą być ciekawi intelektualnie, ale nie są i nigdy nie będą jakąkolwiek siłą polityczną, a tzw. Ludwik XX nie ma żadnych praw do tronu Francji (nawet dla mnie, dla konserwatysty), o realnych szansach restauracji monarchii z nim jako królem nawet nie wspomnę. Nie mam nic przeciwko politycznym bajkom, o ile nie wpływają one negatywnie na spojrzenie na realną politykę”. Z merytorycznego punktu widzenia wypowiedź ta jest bezprzedmiotowa, ponieważ Ludwik XX nie pretenduje do urzędu prezydenta Republiki, a legitymiści zazwyczaj w ogóle nie biorą udziału w wyborach. Zastanawia natomiast samo postawienie w tym miejscu kwestii praw do tronu Ludwika XX, które autor zakwestionował, ale żadnego uzasadnienia podać nie raczył, a już prawdziwie intrygujące jest owo wtrącenie „nawet dla mnie”. Czyżby autorytet prof. Wielomskiego, który raczej nie specjalizuje się w prawie dynastycznym Królestwa Francji (a wielokrotnie dystansował się od samego rozważania tego rodzaju kwestii – „bajkowych”, jak przecież twierdzi), miałby być w tym zakresie rozstrzygający? Na jakiej podstawie mielibyśmy uznać to roszczenie?
Najciekawsze w tej odpowiedzi jest jednak to, czego w niej nie ma, bo jestem pewien, że główną zaletą Marine Le Pen w oczach prof. Wielomskiego jest jej prorosyjskość. Gdyby Marine tak nie kochała kremlowskiego katechona, to prof. Wielomski natychmiast odkryłby wszystkie jej wady i „lewomyślności”, których teraz woli nie dostrzegać.
Profesor Jacek Bartyzel
za: legitmizm.org
Kategoria: Jacek Bartyzel, Myśl, Polityka, Publicystyka
Pan Profesor Wielomski, jak na realistę przystało, postrzega poszczególnych polityków na tle swoich własnych fobii i sympatii… Żyją jeszcze ludzie, co to pamiętają, jak swego czasu Pan Profesor na swoim portalu, Konserwatyzm.pl, krytykował zajadle (i słusznie!) PiS, po czym – ku konsternacji czytelników – jako alternatywę dla tej niszczycielskiej formacji przedstawił wykoncypowane przez samego siebie tzw. prawe skrzydło "katechonicznej" ( to słowo w tej postaci, to też jego wynalazek) Platformy Obywatelskiej, uosabiane przez charyzmatycznego posła Filipka Libickiego, którego głównym (i chyba jedynym) zajęciem jako parlamentarzysty było stachanowskie pisywanie niezbyt wysokich lotów (pisząc delikatnie) felietoników regularnie zamieszczanych na portalu p. Adama…
Zaznaczam, żeby nie było wątpliwości, iż lubię publicystykę p. Wielomskiego. Prowokuje on, zasiewa ferment na prawicowych forach, z którego kiełkują całkiem interesujące polemiki, dzięki czemu, my czytelnicy, mamy czym się delektować…
Na koniec, nie próbując w jakikolwiek sposób, ni pod żadnym pozorem brać udziału w sporze o to, kto jest prawowitym królem Francji, podaję francuskojęzycznym Panom Legitymistom odnośnik do niedawnego (kilka tygodni wstecz) wywiadu, jakiego udzielił jeden z predentów do tronu Francji, Henryk Orleański, zwany także hrabią Paryża – https://www.youtube.com/watch?v=Mnk8aRkifa4 Jeszcze jedna uwaga: nie jestem "Wojtkiem Kowalskim", czyli autorem trafnych komentarzy pod filmikiem…