płk Ignacy Oziewicz
50 lat temu, 10 stycznia 1966 roku zmarł w Gdyni, w wieku 78 lat (ur. 7 V 1887), płk Ignacy Oziewicz h. Lubicz, pseud. konspiracyjny Czesław; pierwszy Komendant Główny Narodowych Sił Zbrojnych; w I wojnie światowej oficer armii rosyjskiej, którą opuścił po wybuchu rewolucji w 1917 roku; w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego, od VIII 1920 dowodził 17. Pułkiem Piechoty, a w 1925 został dowódcą 76. Lidzkiego Pułku Piechoty w Grodnie; w 1927 awansował do stopnia pułkownika; od X 1938 dowodził 29. Dywizją Piechoty w Grodnie, na której czele walczył w wojnie obronnej 1939 roku; ranny 8 IX 1939, następnie internowany przez władze litewskie, został zwolniony jesienią 1940 dzięki interwencji ks. S. Trzeciaka, po czym powrócił do Warszawy; od IV 1941 doradca wojskowy ZG SN oraz w Komendzie Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej, następnie zastępca Komendanta Głównego NOW; jako przeciwnik scalenia z AK, latem 1942 stanął na czele rozłamu w NOW, a we wrześniu tegoż roku został Komendantem Głównym NSZ; w X 1942 wydał rozkaz nr 1 Akcji Specjalnej, która zakładała walkę zbrojną również z komunistami; aresztowany przez Niemców w czerwcu 1943 i osadzony na Pawiaku, w październiku został wywieziony do Auschwitz, gdzie włączył się w działalność obozowej konspiracji; w styczniu 1945 ewakuowany do obozu we Flossenburgu, skąd został wyzwolony przez armię amerykańską; przebywając we Francji, został pełnomocnikiem środowiska NSZ przed Komisją Weryfikacyjną AK w Londynie oraz prezesem założonej w 1949 organizacji „Ogniwo”, pomagającej b. żołnierzom podziemia narodowego na emigracji; w 1958 roku wrócił do kraju.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
