Plinio Corrêa de Oliveira
3 października 1995 roku zmarł w São Paulo, w wieku 86 lat (ur. 13 XII 1908), Plinio Corrêa de Oliveira, myśliciel religijny, apologeta, pisarz ascetyczny, historyk cywilizacji, publicysta, animator katolickiego ruchu kontrrewolucyjnego; potomek (w linii męskiej) arystokracji plantatorskiej z Pernambuco, której jednym z najwybitniejszych członków był konserwatywny premier regentki Cesarstwa Brazylii, księżniczki Izabeli de Bragança, João Alfredo Correia de Oliveira (1835-1919), autor „Złotego Prawa” (Lei Áurea), znoszącego definitywnie niewolnictwo, po matce zaś (Lucilli Ribeiro dos Santos, otaczanej przez syna niemal religijną czcią) – tzw. paulistas, czyli założycieli São Paulo; ukończył kolegium jezuickie oraz (1930) nauki prawne i społeczne na Wydziale Prawa Uniwersytetu São Paulo, gdzie zorganizował także Uniwersytecką Akcję Katolicką (AUC); w 1928 wstąpił do Kongregacji Mariańskiej, zostając rychło liderem tego stowarzyszenia laikatu; w 1933 został najmłodszym w państwie deputowanym do Zgromadzenia Konstytucyjnego z ramienia Katolickiej Ligi Wyborczej (LEC); w tym samym roku założył tygodnik O Legionário (wychodzący do 1947), o statusie półoficjalnego organu Archidiecezji Sanpaulińskiej, na łamach którego zwalczał komunizm, faszyzm i narodowy socjalizm; od 1937 był również profesorem historii na Wydziale Prawa Uniwersytetu São Paulo, a następnie Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego São Paulo (PUC-SP); w 1940 został przewodniczącym Rady Archidiecezjalnej Akcji Katolickiej; od 1943 prowadził kampanię „w obronie Akcji Katolickiej” przeciwko narastającym wpływom progresistowskim w Kościele brazylijskim; w 1951 założył, pod patronatem bpa Campos, D. Antonia de Castro Mayera, miesięcznik O Catolicismo; w 1959 opublikował swoje opus magnum, będące podręcznikiem „żołnierza Chrystusowego”, Rewolucja i kontrrewolucja, które (dwukrotnie uzupełniane w późniejszych latach) doczekało się 26 wydań w 10 językach; 26 VII 1960 założył Brazylijskie Stowarzyszenie w Obronie Tradycji, Rodziny i Własności (Sociedade Brasileira de Defesa de Tradição, Família e Propriedade; TFP), które rozwinęło się w dynamiczną formę apostolatu świeckich, istniejącą w 25 krajach na wszystkich kontynentach (w Polsce pn. Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi); w tym samym roku zainaugurował kampanię przeciwko wywłaszczeniowej „reformie agrarnej”; podczas Soboru Watykańskiego II zorganizował sekretariat zapewniający obsługę prasową obrońców Tradycji (Coetus Internationalis Patrum), na czele z zaprzyjaźnionymi z nim hierarchami brazylijskimi (abp Geraldo de Proença Sigaud, bp A. de Castro Mayer) oraz abpem M. Lefebvre’m, kontynuując również po Soborze walkę o zachowania tradycyjnej doktryny i liturgii, a także z ugodową wobec komunizmu watykańską Ostpolitik; kolejne kampanie wymierzone były w „teologię wyzwolenia”, trybalizm indygenistyczny, „socjalizm samorządowy” (jako przyczółek komunizmu) oraz na rzecz niepodległości Litwy (największa w historii petycja, w której zebrano pięć milionów podpisów) i w obronie społecznej roli szlachty oraz innych, analogicznych elit tradycyjnych; ścisłe więzi łączyły go również z szefami Domu Cesarskiego Brazylii – JCW Ludwikiem I (Dom Luiz de Orléans e Bragança) i jego bratem, księciem Bertrandem; był kawalerem Krzyża Komandorskiego OOP, otrzymanego od prezydenta RP na wychodźstwie, Augusta Zaleskiego; nazywany „krzyżowcem XX wieku”, swoją walkę o Społeczne Królestwo Chrystusa prowadził pod natchnieniem Orędzia Fatimskiego NMP, jako podstawę teoretyczną akcji przyjmując analizę trzech (później czterech) faz rewolucji (religijnej, politycznej społecznej oraz kulturalno-obyczajowej), w ich trzech warstwach (tendencje, idee, fakty), ale o wspólnym metafizycznym podkładzie satanicznej pychy i zmysłowości, w odpowiedzi zaś na to – kontrrewolucji, będącej „przywracaniem porządku”, czyli „cywilizacji chrześcijańskiej, surowej i hierarchicznej, sakralnej od podstaw, antyegalitarnej i antyliberalnej”; ma ona być „nowym średniowieczem”, ale doskonalszym od poprzedniego, w którym zapanuje Królestwo Maryi, jako ziemski przedsionek niebiańskiego Królestwa Chrystusa; eschatologiczny wymiar jego filozofii i teologii historii inspirowany był wizją „siódmej epoki” w Hexameronie św. Bonawentury.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
