Pierre Pujo
10 listopada 2007 roku zmarł w Paryżu, w wieku 77 lat (ur. 19 XI 1929), Pierre Pujo, pseudonim publicystyczny Jacques Cépoy, dziennikarz, eseista i działacz narodowo-rojalistyczny, szef powojennej Action Française; syn Maurice’a Pujo (1872-1955), współzałożyciela i piątego (ostatniego) szefa Ligi Akcji Francuskiej; jego ojcem chrzestnym był Charles Maurras, który nazywał go pieszczotliwie Petros; w czasie wojny uczył się w kolegium jezuickim w Lyonie, a po wyzwoleniu ukończył elitarne Liceum Stanisława [Leszczyńskiego] w Paryżu; od 15 roku życia działał w (już nielegalnej) Action Française; ukończył prawo w Instytucie Studiów Politycznych (IEP, zw. potocznie Sciences Po) – gdzie jego kolegą z roku był Jacques Chirac – oraz Techniczny Instytut Bankowości (ITP), w następstwie czego przez jedenaście lat pracował w Crédit Lyonnais 3; w 1962 roku zrezygnował z kariery zawodowej, aby zająć się walką o Algierię Francuską oraz pracą dziennikarską i organizacyjną w odrodzonym w 1955 roku (pod nazwą Restauration nationale, gdyż nazwa Action Française była zakazana) ruchu narodowo-rojalistycznym; w 1964 został dyrektorem l’Action française université, a w 1966 – Aspects de la France; od września 1974 przez dwa lata prowadził (zwycięską) kampanię w obronie praw mieszkańców wysepki Mayotte w archipelagu Komorów do pozostania przy Francji; w 1977 roku staje na czele Komitetu Kierowniczego Restauracji Narodowej, pełniąc tę funkcję aż do śmierci; z okazji Tysiąclecia Kapetyngów (1987) próbuje powtórzyć sukces Maurrasa z 1900 roku, rozpisując Nową ankietę o monarchii, na którą odpowiada 58 osobistości, w tym pięciu członków Akademii Francuskiej, lecz jej rezonans jest już znacznie mniejszy niż poprzedniej; jako redaktor Aspects de la France, w 1992 roku wrócił do historycznego tytułu L’Action Française, obchodząc zakaz sądowy dodaniem słowa Hebdo („Tygodnik”), a od 1999 – L’Action Française 2000; w następstwie scysji z frakcją Hilaire’a de Crémiersa, której udało się zachować, wyrokiem sądu, nazwę Restauration nationale, od 1998 roku oficjalną nazwą organizacji, na której czele stał Pujo jest Centrum Rojalistyczne Akcji Francuskiej (Centre royaliste d’Action française); od tego samego roku współorganizował walczącą z zacieśnianiem integracji europejskiej, ponadpartyjną Narodową Radę Suwerenistyczną (Conseil nationale souverainiste), na której czele stał były gaullistowski minister sprawiedliwości Jean Foyer, uzasadniając to „kompromisem nacjonalistycznym”; w wyborach prezydenckich 2002 roku poparł niezależnego socjalistę suwerenistę – Jean-Pierre’a Chevenèmenta, a w 2007 – nacjonalistę republikańskiego Jean-Marie Le Pena, wyrażając jednocześnie zastrzeżenia wobec uczczenia przez szefa FN zwycięstwa Republiki pod Valmy; rojalistyczny teoremat Akcji Francuskiej zmodyfikował w postaci pięciu przymiotników: monarchia tradycyjna, chrześcijańska, dziedziczna, zdecentralizowana i reprezentacyjna (la monarchie traditionnelle, chrétienne, héréditaire, décentralisée et représentative).
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
