Nicola Zitara
5 lat temu, 1 października 2010 roku zmarł w Siderno (Kalabria), w wieku 76 lat (ur. 16 VII 1927), Nicola Zitara, historyk i publicysta; pochodził z rodziny sycylijskiej, ukończył liceum klasyczne i studia prawnicze w Palermo; w młodości był radykalnym socjalistą, współzałożycielem (1964) Włoskiej Partii Socjalistycznej Jedności Proletariackiej (PSIUP), a nawet współpracownikiem organu ultralewackiej Lotta Continua, jednak systematyczne studia historyczne i ekonomiczne nad „kwestią Południa” (meridionale) doprowadziły go do całkowitej zmiany pozycji politycznej, gdyż stał się patriotą Południa i legitymistą burbońskim (choć w kwestiach społeczno-gospodarczych pozostał socjalistą: poddając wprawdzie krytyce „niemiecki” socjalizm „naukowy” Marksa i Engelsa, skompromitowany nadto „matrycą bolszewicką”, który prowadzi dziś do dominacji „filozofii liberalno-kapitalistycznej”, proponował socialismo privatista, przez co rozumiał łączenie elementów rynkowych z uszlachetnieniem funkcji społecznej pracy przez współpracę z pracodawcami; domagał się również nowego prawa międzynarodowego, które gwarantowałoby wolność ekonomiczną narodów); w szeregu „rewizjonistycznych” książek, począwszy od: Jedność Włoch: narodziny kolonii (1971) po Wynalezienie Południa – historia finansowa (2011) oraz w artykułach na łamach Quaderni Calabresi [„Zeszyty Kalabryjskie”] dowodził, iż ubóstwo Mezzogiorno było nie skutkiem naturalnego niedorozwoju czy „lenistwa” Południowców, lecz podboju połączonego z ekonomiczną dewastacją kwitnącego dotąd gospodarczo królestwa Neapolu oraz uczynienia jego mieszkańców „proletariatem zewnętrznym” (proletariato esterno); złupienie to nastąpiło zarówno w drodze bezpośredniej grabieży i wywiezienia na Północ całego parku maszynowego przemysłu, jak destrukcji południowego systemu bankowego, a w konsekwencji transferu całego wypracowywanego dochodu do banków północnych; rehabilitował także brigantaggio (zniesławianą przez propagandę i historiografię oficjalną „bandyterkę”) po „zjednoczeniu”, jako akt heroizmu w obronie własnego państwa i dynastii burbońskiej, a przeciwko najeźdźcy „krzywoprzysiężnemu, drapieżnemu i despotycznemu”; pomimo 150 lat „zjednoczenia” wciąż nie ma jednego narodu włoskiego, albowiem istnieje odrębny od „narodu toskańsko-padańskiego” „naród południowców” (nazione meridionale) o korzeniach sięgających „państwa wielkohelleńskiego”; jedynym wyjściem prowadzącym do rozwiązania „kwestii Południa” jest przeto separacja oraz odbudowanie niezawisłego Królestwa Obojga Sycylii pod panowaniem Burbonów oraz urządzonego podług zasad prawa naturalnego; w 2003 założył Stowarzyszenie Obojga Sycylii (Associazione Due Sicilie); sztandar i hymn burboński towarzyszyły jego ceremonii pogrzebowej.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
