Maurice Druon
23 kwietnia 1918 roku urodził się w Paryżu Maurice Druon (właśc. Maurice Kessel), powieściopisarz, dramaturg, eseista i polityk; jego biologiczny ojciec (Lazare Kessel) był litewskim Żydem, który wyemigrował wraz z rodziną z Rosji w 1908 roku, lecz zastrzelił się w 1920, nie poznawszy nawet syna, jednak w 1926 został uznany za prawnego syna przez notariusza René Druona, który poślubił jego matkę, Léonillę Samuel-Cros; ze strony matki był z kolei natomiast spokrewniony z trzecim tytularnym królem Araukanii i Patagonii – Antoine’m-Hippolyte’m Crosem (1833-1903), poetą i wynalazcą fonografu Charlesem Crosem (1842-1888) oraz brazylijskim pisarzem Manuelem Odorico Mendesem (1799-1864); uczęszczał do elitarnego Liceum Ludwika Wielkiego, latach 1937-39 studiował w Wolnej Szkole Nauk Politycznych, a w 1940 ukończył szkołę kawalerii w Saumur; jako oficer odbył kampanię wojenną 1940 roku; po demobilizacji zamieszkał w strefie nieokupowanej, działając w Ruchu Oporu; w 1942 przedostał się do Londynu, gdzie został adiutantem gen. François d’Astier de La Viguerie (1886-1956), następnie redagował Honneur et Patrie i był korespondentem wojennym; wspólnie ze swoim stryjem, również pisarzem Josephem Kesselem (1898-1979), napisał tekst Pieśni partyzantów; największy (międzynarodowy) rozgłos przyniósł mu siedmiotomowy (dwukrotnie ekranizowany) cykl powieściowy Królowie przeklęci (1955-77; wyd. polskie: 1972-83), osnuty na tle dziejów Francji z czasów panowania ostatnich Kapetyngów w linii prostej (potomków „przeklętego” przez mistrza Zakonu Templariuszów, Jakuba de Molay, Filipa IV Pięknego) i dwóch pierwszych Walezjuszów; w 1966 został wybrany do Akademii Francuskiej, a w latach 1988-99 był jej sekretarzem; był członkiem-korespondentem kilku zagranicznych akademii (w tym Rosyjskiej Akademii Nauk), doktorem honoris causa trzech uniwersytetów, komandorem Legii Honorowej, kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego, Zakonu Maltańskiego, portugalskiego Wielkiego Krzyża Orderu Chrystusa i in.; otrzymał wiele nagród literackich, w tym Goncourtów (1948), księcia Monaco (1966), Saint-Simona (1988) i Agryppy d’Aubigne`a (2000); karierę literacką łączył z polityczną, w ruchu gaullistowskim; w latach 1973-74 był ministrem kultury (wściekle atakowanym przez lewicę kulturalną za odmowę dotowania przedstawień teatralnych wrogów państwa, takich jak Jean Genet, oraz wchodzących do instytucji kulturalnych „z koktajlem Mołotowa w ręce”), 1978-81 – deputowanym z Paryża i delegatem do Rady Europy, 1979-84 – deputowanym do Parlamentu Europejskiego; w 2002 roku przyjmował w opactwie Faize w Libournais prezydenta Rosji Władimira Putina; był konserwatystą krytykującym progresistowskie tendencje w Kościele, a „neogaullistów” za zdradę „pewnej idei Francji”, a także admiratorem tradycji monarchicznej, który pisał: „To Hugon Kapet i jego następcy są tą zadziwiającą, upartą i płodną rodziną, która pokryła swoimi pędami całą Europę, która narodowi dała ideę stanowczą i podniosłą. To przez nią został uformowany obraz Naszej Pani Francji. Nie można być prawdziwie francuskim, jeśli nie jest się trochę kapetyńskim w duszy”; zmarł w 2009 roku.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
Mam zupełnie inne o nim zdanie -"Królowie przeklęci" jest tak bardzo antykatolicka w szczegółniości i antychrzescijanska w ogole.
KOlekny przebieraniec.
I nadal nie otrzymałam odpowiedzi czy to Panski syn Profesorze jest rzecznikiem prasowym w "doborowym towarzystwie: auschwitz!
A dlaczego miałbym odpowiadać na insynuacje? Przecież dociekliwa osoba może sama łatwo sprawdzić, chocby na wikipedii, że mam tylko jednego syna, że nie ma on na imię Bartosz i nie jest rzecznikiem muzeum Auschwitz.
"Królowie przeklęci"-to powieść osnuta na tle dziejów Francji z czasów panowania ostatnich Kapetyngów w linii prostej i dwóch pierwszych Walezjuszów…i tyle napisano w biogramie Druon'a n.t.ksiązki…..a czy jest katolicka i chrześciańska?lub anty?a moze lepiej postudiować historię Francji z tego okresu….i awiniońskiej niewoli papieży…..