Ludwik Kolankowski
19 marca 1956 roku zmarł w Toruniu, w wieku 73 lat (ur. 21 VI 1882), Ludwik Kolankowski, historyk i działacz polityczny; pochodził z Pokucia, gimnazjum ukończył w Stanisławowie, a studia historyczne (1907) na Uniwersytecie Lwowskim i kontynuował je w Berlinie; doktorat (z praw) uzyskał we Lwowie, a habilitował się (1913) na UJ; od 1918 roku pracował w MSZ, m.in. jako naczelnik Wydziału Wschodniego, a w 1919 był pełnomocnikiem Naczelnika Państwa ds. organizacji uniwersytetu w Wilnie; po uzyskaniu profesury tytularnej, w latach 1931-36 był kierownikiem Katedry Historii Europy Wschodniej USB, a 1936-39 kierownikiem Katedry Historii Polskiej; w 1936 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego na Wydziale Humanistycznym UJK; od 1934 członek korespondent PAU, a w latach 1937-47 prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego; od 1937 roku był członkiem Obozu Zjednoczenia Narodowego i jego przewodniczącym w okręgu lwowskim; w latach 1938-39 był senatorem RP V kadencji; 10 IX 1939 przyjechał do Warszawy, aby uczestniczyć w akcji ratowania zbiorów płonącej Biblioteki Ordynacji Zamoyskich; w czasie okupacji niemieckiej był rzeczoznawcą ds. stosunków narodowych Delegatury Rządu RP i Komendy Głównej AK oraz wykładowcą tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich; od marca 1945 był współorganizatorem Uniwersytetu Łódzkiego i jego (VII-IX 1946) prorektorem; od sierpnia 1946 należał do pierwszego składu profesorów UMK w Toruniu, będąc jednocześnie jego pierwszym rektorem (do 31 VIII 1948); jako historyk zajmował się głównie dziejami Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz Polski Jagiellońskiej; „idea jagiellońska” była również motywem przewodnim jego działalności publicznej.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
