Jakubczyk: Tylko podstawy!
Konserwatysta uważa, że Prawda, Dobro i Piękno są ze sobą powiązane i że wszystkie rzeczy są mierzone względem tych trzech transcendentałów.
Konserwatysta wspiera porządek społeczny i rozwój istot ludzkich, które żyją we wzajemnych relacjach. Relacjach między umarłymi, żywymi i nienarodzonymi.
Konserwatyzm jest zakorzeniony w uznaniu, że Bóg jest naszym Stwórcą i że nieśmiertelna dusza ludzka wędruje przez sferę doczesności ku jej wiecznemu transcendentnemu spełnieniu. Wszyscy jesteśmy wadliwymi ludźmi potrzebującymi odkupienia, zdolnymi zarówno do wielkiego zła, jak i wielkiego dobra.
Ponieważ człowiek jest z natury omylny, konserwatysta dąży do ograniczenia szkód, jakie może on wyrządzić poprzez nadużycie władzy, opowiadając się za jej ograniczeniem i rozdrobnieniem. Decentralizacją. Popierając lojalności lokalne. Rządy małomiasteczkowe, autonomie lokalne i wielowarstwowe suwerenności. Naturalne prawa ojca rodziny na skali mikro i uniwersalnego Rzymskiego – Katolicyzmu na skali makro.
Konserwatysta wspiera pełnię potencjału ludzkiego, chroniąc wolność wyboru i godność każdej osoby, uznając, że odpowiedzialność wiąże się z prawidłowo rozumianą wolnością. Prawa i obowiązki są nierozłączne.
Dla konserwatystów każdy mężczyzna i kobieta są równi pod względem prawa. Tym samym, indywidualni i nierówni pod względem talentów i umiejętności. Konserwatysta świętuje wyjątkowość jednostek i nie dąży do wyeliminowania różnic.
Konserwatysta uważa rodzinę za podstawę. Niezbędny budulec cywilizacji, dom rodzinny jako miejsce tworzenia kultury i matrycę interakcji międzyludzkich.
Konserwatyści cenią bogatą różnorodność relacji, organizacji i stowarzyszeń prywatnych, które tworzą wspólnotę.
Zachowawczość ceni pomocniczość. Najlepszego rozwiązania ludzkich problemów należy szukać na poziomie najbliższym poszczególnym wspólnotom i osobom. Konserwatysta wspiera lokalne organizacje i ich opiekę nad potrzebującymi.
Konserwatysta ceni kulturę i uważa ją za ważniejszą od polityki. Ponieważ sfera polityczna jest sferą zmienną, a nie podstawową w ludzkiej egzystencji. Problemy polityczne leżą u podstaw problemów moralnych i duchowych, które wtapiają się w sferę ekonomiczną. Zmiana polityczna jest zakorzeniona w zmianie kulturowej.
Konserwatyści uważają, że opieka nad naszym najbliższym otoczeniem jest czymś tak ważnym, tak podstawowym, że nie należy jej pozostawiać w rękach centralnych organizacji rządowych.
Wierzymy, że istnieje Prawda, że jest ona poznawalna i że naszym obowiązkiem jest jej poszukiwanie i przeżywanie.
Konserwatysta uważa, że cnoty roztropności, sprawiedliwości, męstwa i wstrzemięźliwości należy praktykować zarówno w życiu prywatnym, jak i publicznym. Wierzymy, że cnoty definiują ludzką duszę.
Wierzymy, że Miłość jest najwyższą motywacją osoby ludzkiej i że celem samego życia jest poznanie Boga, kochanie Go i służenie Mu oraz kochanie bliźniego jak siebie samego. Naszym ostatecznym spełnieniem jest transcendencja miłości.
Wierzymy w istnienie ludzi przodujących i zasłużonych wśród każdej wspólnoty. Uważamy że władza, jeżeli chce posiadać autorytet i uznanie, musi się kierować jednością, pomocniczością i moralnością. Służebny charakter władzy zobowiązuje do dbania o jedność organizacji której ona przewodniczy. Prawdziwe dążenie do wielkości oznacza poddanie się służbie innym, czyli "kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą" (Mt 20, 26). Być wielkim – to służyć. Człowiek tylko wtedy jest szczęśliwy, gdy dane mu jest nie tyle władać, co służyć. Władza (zarządzanie) ma być pomocą, lecz jeśli nie sprawuje się jej dobrze, jest opresyjna, nie pozwala ludziom wzrastać, tworzy klimat nieufności i wrogości. Zarządzający winni dbać o dobro wspólne zarządzanej przez nich wspólnoty (rodziny, szkoły, gminy itd.). Dobro osiągalne tylko i wyłącznie w ramach praw obowiązujących daną wspólnotę – nigdy poza nimi.
„Nie każde złoto jasno błyszczy,
Nie każdy błądzi, kto wędruje.
Nie każdą siłę starość zniszczy,
Korzeni w głębi lód nie skuje.
Z popiołów strzelą znów ogniska
I mrok rozświetlą błyskawice.
Złamany miecz swą moc odzyska,
Król – tułacz wróci na stolicę.”
Arkadiusz Jakubczyk
Kategoria: Arkadiusz Jakubczyk, Myśl, Publicystyka
