Henryk VII Luksemburski
700 lat temu, 24 sierpnia 1313 roku zmarł w Buonconvento k. Sieny, w wieku 44 lub 45 lat, cesarz Henryk VII Luksemburski, syn i następca (od 1288) hrabiego Luksemburga Henryka VI, wychowany we francuskiej kulturze rycerskiej, od 1294 roku był także wasalem króla Francji; wybrany królem Niemiec 27 listopada 1308 (jego kontrkandydatem był Karol Walezjusz) i ukoronowany w Akwizgranie 6 stycznia 1309; w sierpniu 1310 nadał w lenno Królestwo Czech swojemu synowi Janowi; jego usiłowania pogodzenia się z królem Francji Filipem IV Pięknym (układ w Paryżu w 1310) spełzły na niczym, gdy Francja zajęła Lyon; w uzgodnieniu z papieżem Klemensem V podjął wyprawę do Włoch, aby dopełnić koronacji cesarskiej; witany zrazu entuzjastycznie i przez gibelinów i gwelfów, koronował się 6 stycznia 1311 w Mediolanie na króla Włoch koroną Longobardów, napotkał jednak opór króla Neapolu Roberta Mądrego, który odmówił złożenia hołdu z posiadanych lenn w Rzeszy (Prowansja i Forcalquier); jego koronacja (przez kardynałów – legatów papieskich) na cesarza rzymskiego odbyła się 29 czerwca 1312 roku w bazylice św. Jana na Lateranie, bo drogę do bazyliki św. Piotra zagrodziły mu wrogie wojska; w trakcie kampanii wojennych z antycesarską koalicją (król Neapolu wspierany przez Francję, komuny gwelfickie: Florencja i Piza), zmarł nagle na malarię w trakcie oblężenia Sieny; jako renowator (po 63 latach) Sacrum Imperium Romanorum, wielbiony przez Dantego (w traktacie „Monarchia” i w „Boskiej komedii”, gdzie tron Henryka VII znajduje się w Empireum w środku Mistycznej Róży), był ostatnim cesarzem faktycznie walczącym o realizację uniwersalizmu cesarskiego.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Kalendarium
