Gabriel Marcel
125 lat temu, 7 grudnia 1889 roku urodził się w Paryżu, Gabriel-Honoré Marcel, filozof chrześcijański, myśliciel religijny, dramaturg i krytyk literacki; pochodził z rodziny o wysokiej pozycji społecznej (jego ojciec był dyplomatą, dyrektorem Biblioteki Narodowej i Muzeum Narodowego), lecz indyferentnej religijnie i (po matce) pochodzenia żydowskiego; w 1910 roku ukończył na Sorbonie filozofię, której nauczał potem w różnych liceach, lecz większość życia utrzymywał się z pisania; jego zwrot ku religii i metafizyce (czego świadectwem jest zapoczątkowany w latach 20. Dziennik metafizyczny) zaowocował przyjęciem chrztu w Kościele katolickim 23 marca 1929 roku; uprawiał filozofię nie w sposób systemowy i akademicki, lecz medytacyjny, analizując różne „konkretne” stany egzystencji ludzkiej w doświadczeniu transcendencji oraz w relacji do wolności, wiary, nadziei, miłości, wierności, działania itp., posługując się literackim językiem dyskursu filozoficznego (nie tylko w dramacie, lecz i w esejach); szczególną nośność miała jego analiza dwóch przeciwstawnych trybów istnienia: „być i mieć”, rozróżnienie „problemu” i „tajemnicy” oraz „opinii” i „wiary” jako dwóch stopni poznania; zazwyczaj zaliczany jest do kierunku zwanego egzystencjalizmem chrześcijańskim, lecz sam określał się jako „sokratyk chrześcijański”; jako monarchista z przekonań współpracował z prasą rojalistyczną (Courrier de la Mesnie, Ici France); otrzymał Wielką Nagrodę Literacką Akademii Francuskiej (1949), Narodową Nagrodę Literacką (1958) i Nagrodę Erazma z Rotterdamu (1959); od 1952 roku był członkiem Akademii Nauk Moralnych i Politycznych; zmarł w 1973 roku.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
