Friedrich Percyval Reck-Malleczewen
70 lat temu, 16 lub 17 lutego zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau, w wieku 60 lat, Friedrich Percyval Reck-Malleczewen [właśc. Fritz Reck], lekarz, dziennikarz i pisarz; pochodził z pruskiej rodziny junkierskiej na Mazurach (Maleczewo); po ukończeniu medycyny służył jako lekarz okrętowy; jako krytyk teatralny pisał recenzje do Süddeutsche Zeitung; specjalizował się w literaturze dziecięcej (wiele z tych książek było zakazanych w III Rzeszy) oraz w biografiach z epoki rewolucji protestanckiej (sekta anabaptystów i jej „Führer” Jan z Lejdy) i francuskiej (J.-P. Marat, Ch. Corday); pielęgnował maniery arystokratyczne i wielbił monarchię Habsburgów; przyjaźnił się z O. Spenglerem i obracał w kręgach „rewolucji konserwatywnej” (E. Niekisch, bracia Jüngerowie), ale sam postulował „rewolucję duchową”, która zbliży Niemcy do antycznych ideałów dobra i piękna; w 1930 roku konwertował na katolicyzm; od początku nieprzejednany wróg narodowego socjalizmu (który sprawił, że lud niemiecki stał się plebsem) i osobiście A. Hitlera nazywanego przezeń „Wielkim Manitu”, „szefem bandy rozbójniczej”, „wielkim eunuchem” i „tym wieprzem”; w czasie wojny utrzymywał kontakty zarówno z kręgiem konspiracyjnym braci von Stauffenbergów, jak z kręgiem Białej Róży; aresztowany (wskutek denuncjacji) przez Gestapo w grudniu 1944 roku i przewieziony do obozu został – według jednej wersji – zamordowany 16 lutego, albo zmarł na dur brzuszny następnego dnia; jego wydany po wojnie Dziennik człowieka zdesperowanego jest jedną z najcenniejszych (obok V. Klemperera) analiz Lingua Tertii Imperii.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
