BALDWIN I
2 kwietnia 1118 roku zmarł w Al-Arisz na Synaju, w wieku ok. 58 lat (ur. po 1060), BALDWIN I z Boulogne, hrabia Edessy (1098-1100) i (od 1100) pierwszy król Jerozolimy; trzeci i najmłodszy syn Eustachego II, hr. Boulogne oraz Idy Lotaryńskiej, młodszy brat Eustachego III i Godfryda z Bouillon; był przeznaczony przez rodzinę do stanu duchownego (kształcił się w Reims, Cambrai i Liège), ale ostateczne wybrał życie świeckie; nie dziedzicząc żadnych włości, osiadł w Normandii, a następnie wstąpił w służbę swojego brata Godfryda, który w 1095 powierzył mu zarząd hrabstwa Verdun; w 1096 zdecydował się wziąć udział w I wyprawie krzyżowej, w armii lotaryńskiej pod dowództwem jego brata; po drodze został zakładnikiem króla Węgier Kolomana Uczonego w trakcie przemarszu krzyżowców przez Węgry; gdy armia krzyżowców stanęła (23 XII 1096) pod murami Konstantynopola, obaj bracia odmówili złożenia przysięgi cesarzowi Aleksemu I, który wstrzymał dmuramiostawy prowiantu, krzyżowcy zaś w odwecie spustoszyli przedmieścia stolicy; ostatecznie, około Wielkanocy ustąpili i uznali Aleksego suzerenem wszystkich zdobytych ziem; wraz z całą armią krzyżową brał udział w oblężeniu Nicei oraz w zwycięskiej bitwie pod Doryleum (1 VII 1097) z armią sułtana Rumu; następnie wraz z Tankredem z Hauteville operował w Cylicji; po zdobyciu kilku twierdz zawarł sojusz ormiańskim władcą Edessy Torosem, na którego mocy został (8 II 1098) przez niego adoptowany i wyznaczony jego następcą; kiedy kilka miesięcy później Toros, opuszczony przez swoje wojsko, zginął rozszarpany przez zbuntowany tłum, Baldwin przyjął tytuł hr. Edessy; w maju 1098 bronił przez trzy miesiące miasta przed armią seldżuckiego atabega Mosulu, opóźniając tym samym jej marsz na Antiochię i ocalając armię krzyżowców; kiedy 18 VII 1100 zmarł jego brat Godfryd – obrońca Grobu Świętego, przebywający w Jerozolimie Lotaryńczycy obwołali go władcą Jerozolimy, wbrew testamentowi Godfryda, który przekazał miasto patriarsze Daimbertowi z Pizy; Baldwin 9 XI 1100 wkroczył do Jerozolimy, witany tam entuzjastycznie, a dwa dni później przyjął tytuł króla Jerozolimy; zawarł ugodę z Daimbertem, zatwierdzając jego tytuł patriarszy i składając mu hołd lenny, w zamian za co patriarcha ukoronował go 25 XII 1100 w Bazylice Narodzenia Pańskiego w Betlejem; przez większość swego panowania toczył ze zmiennym szczęściem walki z egipskimi Fatymidami, ostatecznie jednak powiększył znacznie terytorium Królestwa Jerozolimskiego, zajmując Arsuf, Cezareę, Akkę, Bejrut i Moab; w polityce wewnętrznej popierał imigrację chrześcijan z sąsiednich państw muzułmańskich oraz sprzyjał małżeństwom między Frankami i autochtonami, jednocześnie okazując tolerancję żydom i mahometanom; na żądanie legata papieskiego, który stwierdził nieważność unieważnienia jego poprzedniego małżeństwa, odprawił swoją trzecią żonę Adelajdę del Vasto na Sycylię; zmarł po zapadnięciu na śmiertelną chorobę podczas kolejnej wyprawy do Egiptu; został pochowany obok brata w kościele Grobu Świętego.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
