Antonio Aparisi y Guijarro
200 lat temu, 29 marca 1815 roku urodził się w Walencji Antonio Aparisi y Guijarro, prawnik, polityk, publicysta, poeta i dramaturg; w 1843 roku założył przegląd La Restauración, a w 1855 El Pensamiento, w których zwalczał demokrację, liberalizm i krauzyzm – mętną, panenteistyczną filozofię K.Ch.F. Krausego, zaszczepioną w Hiszpanii przez J. Sanz del Río („rozum oświecony przez wiarę nazywa się św. Tomasz z Akwinu, rozum wrogi wierze nazywa się Fryderyk Krause”) oraz bronił świeckiej władzy papieża; współtwórca grupy neocatólicos, nawiązującej do ultramontańskiej i kontrrewolucyjnej myśli J. Donoso Cortesa; od 1858 roku deputowany do Kortezów, ponownie od 1865; bronił prawdziwego porządku i prawdziwej wolności, a nie „porządku panującego w Warszawie i wolności Dantona”; do 1868 roku znajdował się wraz z innymi neocatólicos (C. Nocedal, G. Tejado, F. Navarro Villoslada) na skrajnej prawicy establishmentowej Partii Umiarkowanej (Moderado), lecz po upadku «Izabeli II», przeszedł wraz z nimi do obozu karlistowskiego; po rewolucji wrześniowej (1868) wyemigrował do Paryża, gdzie zorganizował Dyrektoriat Główny karlistowskiej Wspólnoty Katolicko-Monarchicznej (Comunión Católico-Monárquica); uczestniczył w konferencji karlistów w Vevey (1870), gdzie podjęto decyzję o przygotowywaniu powstania zbrojnego w obronie praw Karola VII (Don Carlosa), stając się też głównym publicystycznym szermierzem legitymizmu; w tym samym roku został przyjęty na audiencji prywatnej przez papieża bł. Piusa IX; po powrocie do Hiszpanii został wybrany senatorem z baskijskiej prowincji Guipúzcoa; zmarł 8 XI 1872, w trakcie wygłaszania mowy w Senacie.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
