Andronik III Paleolog
675 lat temu, 15 czerwca 1341 roku zmarł w Konstantynopolu, w wieku 44 lat (ur. 25 III 1397), ANDRONIK III PALEOLOG [Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος], cesarz bizantyjski/wschodniorzymski (Basileus tōn Romaiōn) od 1325 roku; najstarszy syn Michała IX i ulubieniec swego dziadka, Andronika II, w 1316 został wyznaczony przez niego na współcesarza i następcę po ojcu (zmarłym w 1320); ujmującej powierzchowności i obejścia, z czasem jednak zaczął oddawać się rozwiązłości i awanturnictwu, co rozgniewało dziadka, który pozbawił go w 1321 praw do tronu, a nawet zamierzał postawić go przed sądem patriarszym i senackim; wzniecił wówczas wojnę domową, w której poparł go możny ród Kantakuzenów, a zyskawszy poparcie Traków pomaszerował na Konstantynopol, wówczas zaś Andronik Starszy zgodził się na podział państwa i przyznanie mu Tracji, zaś po kolejnej wojnie – ponownie tytuł współcesarza (koronacja 2 II 1325); w wyniku trzeciej wojny domowej, w której zyskał poparcie cara Bułgarii – Michała III, stary cesarz, opuszczony przez wszystkich, abdykował i zamknął się w klasztorze, Andronik III zaś objął już (24 V 1328) samodzielnie władzę; w jej sprawowaniu zdawał się na w dużej mierze na swego megadomestyka (Jana Kantakuzena), sam koncentrując się na sprawach wojskowych; dokonał jednak reformy sądownictwa, mającej na celu ukrócenie przekupstwa wśród sędziów; ze zmiennym szczęściem toczył wojny z napierającymi na cesarstwo Turkami Osmańskimi: nie udało mu się obronić Nikei i Nikomedii, ale (przy pomocy Genueńczyków i Turków Seldżuckich) obronił Lesbos oraz odzyskał Chios; więcej szczęścia miał w Grecji, przyłączając do cesarstwa Tesalię (1333), Epir i Akarnanię (1337).
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
