Alfons I Francuski
28 lutego 1941 roku zmarł w Rzymie, w wieku 54 lat (ur. 17 V 1886), Alfons Burboński (Alphonse-Léon-Ferdinnand-Marie-Jacques-Isidore-Pascal-Antoine de Bourbon; hiszp. Alfonso León Fernando María Jaime Isidro Pascual Antonio de Borbón y Habsburgo-Lorena), król de iure ALFONS I FRANCUSKI; urodził się jako pogrobowiec „konstytucyjnego” króla de facto Hiszpanii – «Alfonsa XII» (1857-1885) i Marii Krystyny Habsburżanki; władzę de facto, jako «Alfons XIII» objął 17 V 1902; na okres jego panowania przypada kryzys „rotatywistycznego” systemu Restauracji, opartego na wymienianiu się władzą przez Partię Konserwatywną i Partię Liberalną, wskutek naporu sił wywrotowych (republikanie, nacjonaliści katalońscy i baskijscy, socjaliści i zwłaszcza anarchiści); po serii zamachów, zamieszek, strajków i mordów politycznych zaaprobował odgórny zamach stanu (13 IX 1923), zawieszenie konstytucji i ustanowienie dyktatury („dyrektoriatu”) gen. Miguela Prima de Rivery (1870-1930), która na pewien czas ustabilizowała sytuację; mimo jej łagodnego, paternalistycznego charakteru oraz sukcesów gospodarczych, kolejny kryzys spowodował ustąpienie i emigrację dyktatora oraz wzrost nastrojów republikańskich; po przegranych przez monarchistów wyborach samorządowych w 1931 roku jego właśni doradcy zasugerowali mu wyjazd z kraju, po którym nastąpiło proklamowanie II Republiki; po krótkim pobycie w Paryżu i w Sopocie, ostatecznie przyjął gościnę B. Mussoliniego i osiadł w Rzymie; z chwilą bezpotomnej śmierci (kończącej także trwającą od 1883 roku hiszpańsko-francuską unię personalno-dynastyczną) Don Alfonsa Carlosa, de iure Alfonsa Karola I Hiszpańskiego i Karola XII Francuskiego, jako najstarszy w porządku primogenitury Burbon stał się prawowitym sukcesorem Korony Francuskiej; był kawalerem wielu orderów, w tym polskiego Orderu Orła Białego.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
