M. Skrudlik, Z tajemnic masonerji (fragment)
Nietylko polityczne hasła masonerji (streszczające się sumarycznie we wskazaniu W. Wschodu: „W chwili, gdy dokona się zjednoczenie proletariatu z masonerią, pod kierownictwem masonerii, staniemy się naprawdę armją niezwyciężoną), rozlały się dzisiaj szeroką falą i przeniknęły do warstw, ugrupowań społecznych, nie związanych z lożami. To samo zjawisko obserwujemy w dziedzinie życia i zagadnień religijnych. To właśnie szerokie promieniowanie ideologii masonerii jest jej zasadniczym tryumfem, a zarazem stanowi główne niebezpieczeństwo.
Piętno ideologji masońskiej, jak to trafnie zestawia „Gazeta Kościelna" (Nr. 25 z 1925 r.), noszą następujące hasła i poczynania:
1) Popieranie akcji sekciarskiej,
2) zakładanie placówek metodystów, Imci i „Chrześcijańskiej Federacji Studentów”,
3) cały ruch teozoficzno-ezoteryczny i spirytystyczny,
4) zwalczanie szkoły religijnej,
5) dążenie do rozdziału Kościoła od państwa,
6) propaganda na rzecz wprowadzenia rozwodów i ślubów cywilnych,
7) walka z językiem łacińskim,
8) fałszowanie historii średniowiecza, dążenie do zaciemnienia w świadomości powszechnej wyjątkowego znaczenia tej epoki w dziejach świata.
Dwa z przytoczonych punktów domagają się szczegółowszego omówienia. Fakt, że dzisiaj przepisy uniwersyteckie pozwalają studjować szereg przedmiotów, np. historję, bez znajomości języka łacińskiego, jest bezsprzecznie rezultatem wpływów masońsko -żydowskich.
Z naszego punktu widzenia, musimy z naciskiem podkreślić, że walka z łaciną jest równoznaczną z usiłowaniami, zmierzającemi do zerwania łączności z tradycją, z przeszłością. Jest to programowa masońska koncepcja.
W odniesieniu do warunków naszych, sprawa ta zasługuje na szczególną uwagę:
Język łaciński był u nas niemal do połowy XVIII stulecia językiem powszechnym. Bez znajomości jego, o rzetelnych, poważnych studjach nad naszą przeszłością nie może być mowy! Historia, bez znajomości łaciny, jest to dyletantyzm. Wykluczenie łaciny przy studjach historycznych, jest to torowanie, ułatwianie drogi fałszowaniu historii urabianiu jej w myśl masońsko-żydowskich tendencyj.
Niewinne napozór propagowanie za wprowadzeniem języka polskiego do liturgji katolickiej, jest w istocie rzeczy przygotowaniem gruntu pod przyszłe herezje, kacerstwa.
W rezultacie wprowadzenia języka narodowego do liturgji nastąpiłoby obniżenie zainteresowania, potrzeby języka łacińskiego, konsekwencją zaś tego byłoby oddalenie się od podstaw i źródeł wiedzy teologicznej, czyli właśnie przygotowanie gruntu herezji. Zastąpienie języka łacińskiego w liturgji językiem współczesnym, równa się wprowadzeniu wartości zmiennych, płynnych, w miejsce raz na zawsze ustalonych, utrwalonych.
Każdy język współczesny, jako język żywy, jest zmienny!
Zmienność ta zmuszałaby do modernizowania co pewien okres czasu ksiąg liturgicznych, co znowu pociągałoby za sobą płynność w rzeczach, które winny być nienaruszalne, wieczne jak Kościół sam!
Przytem podkreślić należy, że jedynie ludzie rzeczy nieświadomi, mogą mówić o łatwości tłumaczenia. […]
Wydane przed dwoma laty listy Biskupów francuskich w sprawie poszanowania języka łacińskiego i zachęcanie do studjow w tym kierunku dowodzą, że w całym Kościele istnieje przekonanie, że język ten jest tamą chroniącą przed możliwością zmian, herezji.
Średniowiecze było wspaniałą epoką panowania absolutnego wartości metafizycznych, epoką. w której Wiara i Kościół przenikały i zapładniały całe życie owoczesne! Były to czasy najwyższego, twórczego napięcia uczuć i myśli religijnej!
Niezrównane wartości średniowiecza spowodowały, że masonerja, budująca życie na podstawach wręcz przeciwnych, pracowała przez cały wiek XIX, nad zniweczeniem rzetelnych pojęć i sądów o tej epoce, nad narzuceniem masom przekonania o barbarzyństwie i „mrokach” tych czasów.
Mieczysław Skrudlik, Z tajemnic masonerji, Warszawa 1927, s. 31-34
Kategoria: Społeczeństwo
