Louis Dimier
150 lat temu, 12 lutego 1865 roku urodził się w Paryżu Louis Dimier, historyk i krytyk sztuki oraz historyk kontrrewolucji; monarchista; syn imigranta sabaudzkiego, podtrzymywał rodzimą tradycję regionalną jako dyrektor dziennika Le Réveil savoyard, założonego przezeń w 1906 roku; od 1938 był również sekretarzem wieczystym Akademii w Val d’Isère; przez 25 lat związany z Action Française, w 1907 roku z „namaszczenia” Ch. Maurrasa założył „rojalistyczną Sorbonę”, czyli Instytut Akcji Francuskiej, w której sam kierował katedrą (chaire) Rivarol (historii idei politycznych), opublikował też obszerną pracę o mistrzach kontrrewolucji XIX wieku, jednak po ostrej scysji z Maurrasem opuścił AF w 1925 roku poświęcając się odtąd wyłącznie krytyce artystycznej; jako historyk sztuki specjalizował się w malarstwie późnego średniowiecza, francuskiego renesansu i klasycyzmu; choć nacjonalista polityczny, był „antynacjonalistą” estetycznym, przeciwstawiając się propagatorom tezy o „sztuce autochtonicznej” i dowodząc, że to artyści włoscy – na czele z Le Primatice (Francesco Primaticcio) – nauczyli Francuzów kultury klasycznej; chwała malarstwa, rzeźby i architektury Grand Siècle została dopiero zaprzepaszczona w dobie dominacji ideologii oświecenia i rewolucji, zaś głównym winowajcą upadku artystycznego czynił J.-L. Davida, który zdradził tradycję klasyczną przez „afektowany puryzm” jego „archaizujących doktryn” oraz indywidualistyczne odstąpienie od autentycznej tożsamości narodowej, nierozerwalnie złączonej z dynastią kapetyńską; zmarł w 1943 roku.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
