Ks. Rożniakowski: Pustynia i nowy Eden
Wielki Post jest czasem szczególnego wyciszenia, skupienia i zasłuchania w słowo Boże. Chwalebną praktyką byłoby codzienne uczestniczenie we Mszy Świętej. Aby dobrze przeprowadzić swoje dzieci wielkopostną drogą Kościół Święty Matka nasza karmi nas obficie słowem i Ciałem Pana. Postaram się przekazać czytelnikom dobrą strawę słowa Bożego na każdy dzień Wielkiego Postu.
W pierwszą postną niedzielę czyta nam Kościół Ewangelię zapisaną u Świętego Marka:
Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu.
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 12-15).
Ewangelista Marek notuje krótko i zwięźle wydarzenie kuszenia Jezusa, akcentując nie tyle kuszenie ile obecność Pana na pustyni. Miejsce nieprzyjazne dla życia, wręcz śmiercionośne, stoi w opozycji do Edenu – rajskiego ogrodu, który Bóg stworzył
i podarowała Adamowi i Ewie. Prarodzice otrzymali bogate w wodę i pokarm, pełne harmonii miejsce życia. Ta piękna alegoria duszy kwitnącej życiem nadprzyrodzonym, wydającej liczne owoce łaski została utracona po grzechu pierworodnym. Adam i Ewa zostali wygnani z Raju, rozpoczynając wielką tułaczkę ludzkości. Miejsce wygnania człowieka po grzechu odzwierciedla obraz pustyni. Pokusy niczym wygłodniałe pustynne zwierzęta rzucają się na człowieka. Brak wody – łaski sprawia, że dusza umiera trawiona dotkliwym żarem żalu.
Taki jest świat człowieka odrzucającego Boga w akcie grzechu. Na taką pustynię naszego życia idzie Zbawiciel. Wyprowadza go na nią Duch miłości, w którym to Duchu Jezus mierzy się z szatanem. Marek podkreśla bóstwo zwycięskiego Chrystusa, ukazując usługujących mu aniołów – sługi Boże.
Postem, modlitwą i pokorą Jezus pokonał pokusy szatana. Męką i krwią zrosił wyschłą pustynię, a z jego chwalebnych ran wytrysnęły „strumienie wody żywej” (J 7, 38) – łaski, pojące spragnione dusze. Przez swe zmartwychwstanie sprawił, że cnota nadziei ugasiła nienośny żar beznadziei i poczucia winy. Jednym słowem Pascha Jezusa przemieniła pustynię ludzkiej tułaczki w nowy Eden, który swoją alegorię ma w ogrodzie grobu pańskiego.
W nowym Raju stoi nowe drzewo życia – Krzyż z którego nieustannie bije „źródło wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” (J 4, 14).
Zbawiciel poucza nas, zwięzłym ale rozkazującym zdaniem, jak zdobyć nowy Eden – niebo: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”.
Podobnie poucza nas w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu Kościół w liturgii:
„Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez doroczne ćwiczenia wielkopostne postępowali w rozumieniu tajemnicy Chrystusa i dzięki Jego łasce prowadzili święte życie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Ks. Adam Rożniakowski
Kategoria: Inni autorzy, Publicystyka, Religia, Wiara
