JAN II KOMNEN
8 kwietnia 1143 roku zmarł w Konstantynopolu, w wieku 55 lat (ur. 13 IX 1087), JAN II KOMNEN [gr. Ιωάννης Β΄ Κομνηνός, Iōannēs II Komnēnos], zw. też Janem Pięknym [Kaloïōannēs], cesarz [bazyleus, gr. βασιλεύς] wschodniorzymski (bizantyjski) od 15 sierpnia 1118 roku; trzeci cesarz z dynastii Komnenów, syn cesarza Aleksego I i Ireny Dukas; jego panowanie upłynęło pod znakiem dążenia do przywrócenia potęgi cesarstwa oraz odzyskania terytoriów utraconych po przegranej przez cesarza Romana Diogenesa bitwie z Turkami Seldżuckimi pod Manzikartem (1071); w latach 1119-21 udało mu się pokonać Turków, odzyskując płd.-zach. Anatolię; później (1122) odparł najazdy Pieczyngów na europejską część cesarstwa w Mezji i Tracji; wyprawiał się również przeciwko Serbom oraz ingerował w spory dynastyczne na Węgrzech; kolejna wyprawę w Anatolii poprowadził w latach 1130-35 przeciwko turkmeńskim Daniszmendydom, odzyskując m.in. rodową siedzibę Komnenów w Kastamonu; następnie zdołał narzucić swoje zwierzchnictwo państwom ormiańskim (Rubenidów) oraz krzyżowców (księstwo Antiochii) w Lewancie, acz nie udało mu się zdobyć Aleppo; jego współcesarzem od 1122 roku był jego najstarszy syn – Aleksy Komnen, który jednak zmarł przed ojcem (w 1142), podobnie jak drugi syn – Andronik, toteż następcą Jana został najmłodszy syn – Manuel I Komnen.
Prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
