Henri hr. de Riancey
200 lat temu, 24 października 1816 roku urodził się w Paryżu Henri-Léon Camusat hr. (comte) de Riancey, prawnik, polityk, publicysta, historyk i apologeta katolicki oraz legitymistyczny; pochodził ze starej rodziny szlacheckiej z Szampanii, był wnukiem emigranta poległego w rojalistycznej armii Kondeusza; ukończył elitarne liceum Henryka IV Wielkiego (w 1834 zdobył pierwszą nagrodę na konkursie retorycznym) i studia prawnicze na Sorbonie; pomiędzy 1831 a 1841 napisał i opublikował wraz ze swoim Karolem czterotomową Historię świata; do 1844 pracował w kancelarii adwokackiej, lecz porzucił tę działalność na rzecz dziennikarstwa; będąc w kręgu znakomitego kaznodziei katedry Notre-Dame – o. H.-D. Lacordaire’a (1802-1861), stał się jednym z trzech założycieli Katolickiego Instytutu Konferencjonistów św. Wincentego à Paulo; był również jednym z prekursorów katolicyzmu społecznego we Francji, jako współzałożyciel Towarzystwa Ekonomii Miłosierdzia; w 1841 założył dziennik L’Union catholique, który po kilku latach dokonał fuzji z ultramontańskim dziennikiem L’Univers Louisa Veuillota (1813-1883), lecz współpracował także z katolicko-liberalnym Le Correspondant Charlesa hr. de Montalemberta (1810-1870) oraz z L’Ami de la religion, wychodzącym pod patronatem bpa Orleanu, Félixa Dupanloupa (1802-1878), a także z półoficjalnym organem k.z.p. Henryka V (hr. de Chambord) – L’Union monarchique; w czerwcu 1848 kandydował bezskutecznie do Konstytuanty, lecz w maju 1849 uzyskał mandat z Sarthe, kandydując jako reprezentant unii prawic z „partii porządku” (parti de l’ordre); po zamachu stanu Księcia-Prezydenta Ludwika Napoleona Bonaparte (2 XII 1851) był przez kilka dni więziony w Vincennes; niezłomny legitymista, od 1852 był redaktorem naczelnym L’Union i pozostał nim do swojej śmierci; w 1864 był uczestnikiem kongresu katolików w Malines (Belgia); w 1869 wyjechał do Rzymu, aby obserwować zbliżający się Sobór Watykański i agitować za dogmatem o nieomylności papieża, lecz tam nabawił się choroby i po powrocie do Paryża zmarł w 1870 roku; jako żarliwy obrońca papiestwa otrzymał od Piusa IX order jego imienia oraz tytuł hrabiowski, a jako równie niezłomny obrońca prawowitych dynastów włoskich został mianowany przez króla Obojga Sycylii Franciszka II komandorem zakonu Franciszka I i Zakonu Konstantyńskiego Św. Jerzego, od księcia Modeny otrzymał Krzyż Orła Esteńskiego, a od księżnej-regentki Parmy – Krzyż Św. Ludwika; patriarcha Jerozolimy uczynił go kawalerem-komandorem Grobu Świętego; osierocił dziesięcioro dzieci, a jego potomkiem po kądzieli był znakomity pisarz Henry de Montherlant (1895-1972).
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
