Abp Jean-Sifrein kard. Maury
10 maja 1817 roku zmarł w Rzymie, w wieku 70 lat (ur. 28 VI 1746), ks. abp Jean-Sifrein kard. Maury, duchowny, polityk i pisarz; pochodził ze skromnej rodziny ubogiego szewca, lecz wcześnie objawił zdolności intelektualne i wstąpił do seminarium duchownego w Awinionie; w 1766 przybył szukać szczęścia w Paryżu i znalazł natychmiast uznanie mowami żałobnymi na cześć Delfina Francji – ks. Ludwika Ferdynanda Burbońskiego (1729-1765) i księcia Lotaryngii (eks-króla Polski Stanisława I Leszczyńskiego) Stanisława Dobroczynnego (1677-1766); w 1767 został mianowany subdiakonem w diecezji Meaux i otrzymał nagrodę Akademii Francuskiej za Pochwałę Karola V, króla Francji; w 1769 przyjął święcenia kapłańskie, a trzy lata później został kanonikiem w diecezji Lombez; uznanie, również króla Ludwika XVI, przyniosły mu panegiryki św. Ludwika (wygłoszony w Akademii) i św. Augustyna (wygłoszony w Akademii); w 1781 został mianowany przeorem w diecezji Noyon, a 27 I 1785 został przyjęty do Akademii Francuskiej; wybrany w 1789 deputowanym Stanu Pierwszego jako reprezentant baliwatu w Péronne do Stanów Generalnych, po buncie deputowanych i samowolnym przekształceniu się reprezentacji stanowej w Zgromadzenie Narodowe dał się poznać jako jeden z najodważniejszych oratorów kontrrewolucyjnych: bronił praw duchowieństwa i szlachty oraz władzy papieskiej, protestował przeciwko Konstytucji Cywilnej Kleru, przeciwstawiał się emancypacji żydów, ścierał się z hr. Mirabeau; zagrożony śmiercią, po rozwiązaniu Konstytuanty emigrował do Koblencji, a następnie do Rzymu; 1 V 1792 otrzymał sakrę abpa in partibus Nicei i został mianowany ambasadorem papieża na elekcję cesarską we Frankurcie nad Menem; 21 II 1794 otrzymał od Piusa VI kapelusz kardynalski i został mianowany bpem tytularnym Montefiascone i Corneto; po śmierci papieża odegrał ważną rolę podczas konklawe w Wenecji, zgłaszając kandydaturę bpa Imoli – Barnaby Ludwika hr. Chiaromonti, który po wybraniu go (14 III 1800) przybrał imię Piusa VII; nieustraszony podczas rewolucji, okazał słabość wobec bonapartystycznej uzurpacji: dokonał ralliement do cesarstwa, wspierał Napoleona w kazaniach i listach pasterskich; został mianowany senatorem (1806), kapelanem „króla Westfalii” (Hieronima Bonapartego), hr. cesarstwa (1810) i wreszcie – mimo sprzeciwu papieża, który zabronił mu przyjmować ten urząd od uzurpatora – abpem Paryża; po Restauracji poniósł za to słuszną karę, zostając zdjęty z urzędu przez kapitułę archidiecezji, wykluczony z Akademii i wygnany z kraju; po przybyciu do Rzymu został nadto skazany przez papieża na półroczny pobyt w więzieniu w Zamku św. Anioła, a następnie u lazarystów; ułaskawiony, zmarł w klasztorze.
Professor Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
