Wiaczesław Iwanow
28 lutego (16 lutego w kalendarzu juliańskim) 1866 roku urodził się w Moskwie Wiaczesław Iwanowicz Iwanow [Вячеслав Иванович Иванов], poeta, dramaturg, teoretyk teatru, krytyk literacki, tłumacz, filozof i mistyk, jeden z głównych przedstawicieli rosyjskiego symbolizmu; studiował historię i filozofię na Uniwersytecie Moskiewskim, prawo rzymskie (pod kierunkiem Th. Mommsena) i ekonomię na Uniwersytecie Berlińskim, a archeologię na Uniwersytecie Rzymskim, gdzie uzyskał też doktorat; prócz podróży po Włoszech, gdzie poznawał sztukę renesansową i średniowieczną poezję mistyczną, odbył pielgrzymki do Palestyny i Egiptu, a przez jakiś czas mieszkał także w Atenach i Genewie; w 1905 roku powrócił do Rosji i w petersburskim mieszkaniu na siódmy piętrze z wieżą (z widokiem na ogrody Pałacu Taurydzkiego) otworzył wraz ze swoją żoną (poetką i tłumaczką Lidią Zinowiewą-Annibal) najznakomitszy salon literacki stolicy (w którym Wsiewołod Meyerhold wystawił Uwielbienie Krzyża P. Calderona); odegrał znaczącą rolę w przesunięciu symbolizmu rosyjskiego z fazy dekadentyzmu i subiektywnej nastrojowości (W. Briusow) w fazę religijno-mistyczną i filozoficzną; w tym okresie wypracował też swoją koncepcję duchowego przewodnictwa Rzymu oraz (kontynuując poszukiwania narodzin teatru Dionizosa F. Nietzschego) teorię teatru liturgicznego, łączącego reminiscencje rytuałów starożytnych, tragedii attyckiej (zwłaszcza Ajschylosa, którego strukturę dramatyczną naśladował we własnych dramatach) oraz średniowiecznego teatru misteryjnego; teatr ten, monumentalny i integrujący słowo, śpiew, muzykę i taniec (wpływ „syntezy sztuk” R. Wagnera), pod gołym niebem (grecka orchestra), nieiluzjonistyczny, lecz oparty na „działaniu zbiorowym” aktorów mieszających się z widzami oraz rozdających im maski i kostiumy obrzędowy i otwarty na improwizację, miałby wspomagać Kościół w przywróceniu wiary religijnej zsekularyzowanemu społeczeństwu współczesnemu oraz reintegrować wspólnotę narodową; w 1920 roku objął Katedrę Filologii Klasycznej na uniwersytecie w Baku; po ostatecznym podboju Azerbejdżanu przez Armię Czerwoną, szykanowany przez rząd bolszewicki, w 1924 uciekł do Włoch i osiadł w Rzymie, gdzie został profesorem starocerkiewnosłowiańskiego na Papieskim Collegium Russicum; w 1926 roku przystąpił do Rosyjskiego Kościoła Greckokatolickiego, czyli obrządku bizantyńskiego, będącego w pełnej komunii ze Świętym Kościołem Rzymskim, oświadczając przy tym, że łacińskie i bizantyńskie chrześcijaństwo są dwiema uzupełniającymi się wzajemnie zasadami, Kościół Rzymski jest prawdziwym Kościołem ortodoksyjnym, nadto zaś musi on „przenikać wszystkie dziedziny życia: społecznego, artystycznego, kulturalnego, po prostu każdego”; zmarł w 1949 roku.
prof. Jacek Bartyzel
Kategoria: Jacek Bartyzel, Kalendarium
A jego żoną była jego przybrana córka, jak na przykładnego chrześcijanina przystało
Skoro przybrana (dokładnie pasierbica z pierwszego małżeństwa), to jakiż problem?
Przecież z W. Iwanowem nie jest sprawa taka prosta jak to b. płasko przedstawia prof. Bartyzel. Był też m.in. wyznawca prawdziwego Boga-Czlowieka-Donizosa, rozwijał teologiczne dociekania Nietzschego nad duchowością religii dionizyjskiej i jej wpływem na chrześcijaństwo, etc. ….
.